ΤΕΡΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

It's the month of July. It's violent here. Why have you left me?

Katatonia

Ένας συνηθισμένος καφές. Μεσημέρι καλοκαιριού. Μαγαζί σε όροφο. Συζητήσεις για γενέθλια, πάρτυ, ψώνια, διακοπές, έρωτες και καλά και νοήματα και τι θα γινόταν αν και τι και πως. Φωτογραφίες να αποτυπώσουν το γεγονός. Η προσπάθεια να κάνει ότι την αφορά. Στο τέλος όλοι πηγαίνουν σπίτια τους και εκείνη πρέπει να κάνει το ίδιο ταξίδι. Ποτέ δεν συνηθίζεται αυτό το ταξίδι. Κάθε φορά είναι όλο και πιο μακρύ και πιο κουραστικό. Στέκεται στη στάση και περιμένει. Σκέφτεται ότι δεν αντέχει άλλο. Το είχε πει πολλές φορές αλλά τώρα ήταν τελείως διαφορετικά. Η φράση είχε πάρει άλλες διαστάσεις. Στέκεται και προσπαθεί να βρει ένα τρόπο για να δώσει ένα τέλος. Το μεσημέρι ενός καλοκαιριού σε μία στάση. Να περνάνε άνθρωποι γύρω της και εκείνη το μόνο που σκέφτεται να είναι ο τρόπος. Ποιος ήταν ο σωστός τρόπος για να δώσει ένα τέλος, γιατί αυτό δεν ήθελε να το ξαναζήσει. Για την ακρίβεια δεν ήθελε να ξαναζήσει τίποτα. Το μόνο πράγμα που ήθελε πια ήταν να ηρεμήσει. Να ηρεμήσουν και οι άνθρωποι που ήταν γύρω της γιατί δεν της έφταιγαν σε κάτι. Μόνο στην ιδέα ότι όλα θα σταματούσαν... Τότε σκέφτηκε πόσο νόημα θα είχε να γίνει εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα. Ίσως τότε σήμαινε κάτι, έστω για την ίδια. Γρήγορα όμως άλλαξε γνώμη, η μέρα αυτή απείχε περίπου ένα μήνα και αυτό της φαινόταν πολύ μακριά. Ήταν πράγματι πολύ μακριά για να αντέξει τόσο. Όταν άκουγε άλλους ανθρώπους να λένε όλα αυτά που χτυπάνε τώρα στο κεφάλι της φάνταζαν σχεδόν γοητευτικά. Και εκείνο το μεσημέρι σε μία στάση λεωφορείου όλα αυτά τα γοητευτικά είχαν γίνει η δική της πραγματικότητα και δεν υπήρχε καμία γοητεία σε τίποτα από όλα αυτά, μόνο

ήρθε το λεωφορείο

十