ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ

λεπτά πριν το φίμωτρο ασφαλίσει_

Βιτρίνες πέφτουν από τα μπαλκόνια. Λιγουρεύομαι. Γλώσσες γλείφουν λεπίδες. Πεινάω. Ουρές στα φαρμακεία. Τι ώρα είναι; Κάθε λοιμός και μια ανάσα. Πόσες μέρες πέρασαν; Κάθε λαιμός και μια θηλιά. Έτη; Κάθε θηλιά και ένα κουφάρι. Γιατί; Κάθε ζώνη και μια ελπίδα. Πότε; Για κάποιους ήταν όραμα. Για άλλους προφητεία. Στόχος. Όνειρο άπιαστο αλλά καλοδεχούμενο. Αυτοί, δάχτυλα, με μεγάλη χαρά το προσμένουν και τότε σαν να προσεύχονται. Άνθρωποι που είχαν χάσει κάθε λόγο για να προσευχηθούν. Βρήκαν τη δύναμη. Μάλλον κάτι το βρίσκεις μόνο όταν το ψάχνεις. Και αυτοί δεν έψαξαν τίποτα ποτέ γιατί ποτέ δεν υπήρχε κάτι για να βρουν. Εκείνο τους βρήκε. Μαζί με όλα τα κακά που τους είχαν βρει εδώ και ατελείωτα ματωμένα χρόνια.

στέκομαι μέσα στον ανθρώπινο σωρό_

Τώρα σιωπή γιατί τετέλεσται. Κανένα δημιούργημα πια. Όχι άλλες προτάσεις. Κάδρα πραγματικοτήτων σε διαστάσεις. Όχι άλλες εικόνες. Ούτε λέξεις. Γιατί τίποτα πια δεν μπορεί να αποδώσει. Ακόμα και αν κάποτε είχε βρει ένα τρόπο για να το προσπαθήσει. Έστω για λίγο. Για ένα λίγο που τώρα σιωπώ. Κανένας ήχος. Τίποτα. Τα γράμματα πια συνθέτουν γελοία συμπλέγματα. Όλα πια φαντάζουν γελοία. Ένα σύμπλεγμα είναι και εκείνη. Η Ε-π-α-ν-ά-στ-α-σ-η. Χαχαχαχαχαχαχαχα. Ποια επανάσταση; Τι σημαίνει αυτό; Δεν θέλω να ξέρω. Όχι πια. Πότε σήμαινε κάτι; Το βουλώνω γιατί κάποτε πίστευα. Ορκιζόμουν για μία σημασία. Πόση υποκειμενική είναι η σημασία; Έρμαιο του κάθε ανθρωπάκου. Κάποτε μετρούσαμε τις μέρες για ένα δρόμο. Ο δικός της ο δρόμος. Ο δικός μας. Και τώρα πέρασαν οι μέρες. Πέρασες και εσύ. Θρηνώ. Παλινδρομώ. Ανάμεσα στα πλήθη. Γιατί τώρα ξέρω. Μεγάλη κατάρα η επιθυμία να ανήκεις. Να ανήκεις οπουδήποτε. Εκλιπαρούσα για τη δική μου θέση. Και ας τους ξερνούσα. Τώρα είμαι θεατής μιας τυχαίας απόπειρας. Τρώει τον ομφάλιο λώρο λίγο μετά την κιτρινόλευκη. Το αγόρι που δεν είναι κορίτσι. Ανήκες και εσύ σε αυτούς. ΓΑΜΩΤΟ. Μνημονεύω ενώ με πνίγουν τα ποπ κορν. Όλα να παίζουν σε μια λούπα και εσύ να προσπαθείς. Να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν ξημερώνει κάθε μέρα και η μοναδική απάντηση που παίρνεις να είναι ότι ο καφές σκέτος είναι μόνο όταν δεν έχει ζάχαρη. Γιατί πίστευες ότι είχες τη δύναμη. Τη δύναμη να αλλάξεις μια ιστορία. Μια ιστορία ηλεκτρική σκούπα που σε ρούφηξε μαζί με όλη τη σκόνη της μαλακίας που τους βαρούσε χρόνια. Και θα εξακολουθεί να τους βαράει. Την έχουν συνηθίσει πια. Γιατί δεν είναι όλα γνώμες και οπτικές. Απόψεις και αλλαγές. Δεν περνάνε. Δεν μίλησες. Δεν είπα λέξη. Μόνο άναρθρες κραυγές. Βουητό της Θύρας x. Στον αντίποδα χθες αφουγκράστηκα μια σακούλα μπλε. Γιατί είχε μέσα της μια σωρό ενώ εγώ είμαι το πτώμα.

σε παρακαλώ__

Η αρρώστια. Απολύμανε με. Πλύνε με με χλωρίνη. Θέλω να νιώσω το υδροχλωρικό οξύ  στο δέρμα μου. Τα κόκκαλα να σχίζουν τη σάρκα. Αναπνέουν. Χαρακτηριστικά των ζωντανών. Ανοίγω το στόμα μου καταπίνοντας μέχρι να λιώσει ο οισοφάγος. Και το στομάχι. Το παχύ έντερο. Και το λεπτό. Να φύγει όλη η βρωμιά. Όλη η σαπίλα του να είσαι άνθρωπος. Του να είναι αυτός ο άνθρωπος. Εξάλειψε κάθε ίχνος του εαυτού μου. Θέλω να μείνω άδεια. Αποστειρωμένα κόκκαλα. Νεύρα. Ιστοί. Να μην έχω κεφάλι με μυαλό. Αποστράγγισε τις ιδέες μου. Βγάλε μου τη ψυχή και μαζί την πίστη και τη γνώμη. Καμία γνώμη. Αν η γνώμη είναι σαν τον κώλο, όπως άκουσα να λένε, τότε κόψτον και αυτόν μήπως και καταφέρω να αναπαυτώ. Να αναγεννηθώ. Και τότε δεν θα με συνθέτει καμία ιστορία. Κανένα σημάδι. Καμία πληγή. Καμία ουλή. Καμία σκέψη. Προσδοκώ το απόλυτο κενό. Εκλιπαρώ το οριστικό τίποτα. Είμαι το απόλυτο μηδέν.

αιώνια υπογραφή μου ο σταυρός_

十