ΑΣΦΥΚΤΙΩ

"Let me hear you make decisions without your television."

Depeche Mode

Ασφυκτιώ. Ασφυκτιώ. Ασφυκτιώ.

Κάπου είχε διαβάσει " Κάποια μέρα θα γράψεις ένα ποίημα για όλα όσα πέρασες. Μόνο που για να το γράψεις θα πρέπει πρώτα να επιβιώσεις."

Ο μοναδικός νόμιμος, θεωρητικά αποδεκτός, υποθετικά υγιεινός τρόπος για να δημιουργήσεις μια άλλη πραγματικότητα χωρίς να βρεθείς σε νοσοκομειακό κρεβάτι με ιμάντες στα χέρια, δεν ορκίζομαι τίποτα, είναι να βαφτίσεις αυτή την πραγματικότητα "τέχνη".

Κάπου στους Αμπελόκηπους πίσω από μια στάση λεωφορείου.
"Η τέχνη θα επιβιώσει, ο καλλιτέχνης ποτέ."

Περίεργο πράγμα οι λέξεις. Κάνουν το τίποτα να μοιάζει με τα πάντα και τα πάντα με σκατά. Υποβιβάστηκε το όνειρο. Εξυψώθηκε η ανθρώπινη γαλήνη.
Την υποβιβάζω γιατί δεν την καταλαβαίνω.

Λίγο ακόμα. Αντέχω. Λίγο ακόμα.

Κάπου εκεί την άκουσα να αναπνέει. Όταν πρέπει να σου θυμίσεις να αναπνεύσεις ξεκινάνε τα προβλήματα. Όταν ακούς την αναπνοή σου τα προβλήματα μόλις τελείωσαν.

Όταν πάψεις να σου μιλάς. Νομίζω ότι όταν μου μιλάω και δεν με τιμωρώ είμαι περισσότερο υπάκουη και ας θέλω να με πουλήσω στο μέρος που τρέμω να αγοράσω.

Τότε της είπε να μην ξαναμιλήσει γιατί οι άνθρωποι είναι ευαίσθητοι και καμιά φορά κουράζονται να ακούνε. Δεν είναι κακοί μόνο που έχουν τις ζωές τους.
Μην παίρνεις παράδειγμα από εκείνη που είδες το πρωί.

Να το θυμάσαι. Να το θυμηθείς την επόμενη φορά.

Γιατί ο αόριστος του "ασφυκτιώ" δεν είναι το "ό,τι επιθυμείς".
Και ο άνθρωπος των αστεριών δεν τους κάνει όλους να δακρύζουν.

Γιατί τα παπούτσια σου δεν σε ζεσταίνουν.
Εδώ οι βελόνες δεν σε καρφώνουν τα παπούτσια θα σε ζέσταιναν;

Γιατί οι τρεις ώρες είναι πολλές για να χαμογελάς.
Ποιος να σε καταλάβει;

 Γιατί δεν είσαι ντροπαλή.

Δεν είμαι ευγενική. Κάποιος κάποτε με ρώτησε αν έτσι μου είχαν μάθει από το σπίτι μου.
Δύο χρόνια μετά ο Τζακ έχτισε το σπίτι του.

Δεν είσαι γλυκιά. Ούτε καν ήσυχη. Ούτε ήρεμη. Κανένα λεπτό αίσθημα.

Μόνο που ασφυκτιώ.

十