ΡΑΦΑΗΛ

十

Δεν είναι κάποιος. Είναι η Πουλχερία.

Δεν είναι ένας άνθρωπος. Είναι η Ρούλα.

Δεν είναι ένα αυτοκίνητο. Είναι κόκκινο. Αγωνιστικό.

Μόνο εγώ κάθε φορά που σε οτιδήποτε αντιστοιχίζεται ένα όνομα θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στο πάτωμα εξαιτίας της εντύπωσης που μου δημιουργείται η οποία συνήθως μου σφίγγει το μυαλό κάνοντας μια επίπονη προσπάθεια να μου υποβάλει μια δεδομένη κατάσταση ενώ το μόνο που καταφέρνει τελικά είναι να μου υπενθυμίσει ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα;

Δεν είναι μια μέρα. Είναι ηλιόλουστη. Είναι ζεστή.

Δεν είναι μια μέρα. Είναι Παρασκευή. Αύριο είναι Σάββατο. Μεθαύριο Κυριακή και χθες Πέμπτη. Να που αμέσως οι μέρες πήραν το όνομα τους. Μαζί και το βάρος του ονόματος που τους αποδόθηκε.

Ισοπέδωση.

Δεν κάθεσαι κοιτώντας το ταβάνι. Είσαι στεναχωρημένος. Να που ονομάστηκε η συναισθηματική σου κατάσταση. Πριν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από αυτό που έκανες.

Είσαι ένα σύνολο αριθμών. 193 πόντοι, 63 κιλά, 5 αδέρφια, 3 μήνες με αναστολή, 0€, 8 πρώην ανεξαρτήτως φύλου, 0 αδερφός, 1 αδερφή, 56432, 30 χρονών, 2 νυν, 0 παιδιά.

Και όλα αυτά κάτι "πρέπει" να σημαίνουν;

Ένας αριθμός τη φορά. Μια ουλή ο καθένας. Πριν είχες μόνο μερικούς επιδέσμους. Έκρυβαν το οτιδήποτε. Το οτιδήποτε θυσιάστηκε όμως στο βωμό του συγκεκριμένου.

Καθεστώς αλόγιστης ονοματοποίησης. Απέναντι στο αόριστο αντικειμενικό κλισέ με δολοφονικές τάσεις στάθηκε ένα συγκεκριμένο κλισέ με χαρακτήρα εκτελέστη και όχι πανδημίας.

Κάθε αντικείμενο. Κάθε χρώμα. Κάθε κατάσταση. Σε κάθε σκέψη. Κάθε αίσθηση. Κάθε εσύ. Κάθε εγώ. Και αυτό...

"Who are you to wave your finger? You must have been out of your head."

Tool