ΑΝΟΜΟΙΟΣΤΑΣΗ_ 04

"Everything is just all right when you wait outside."

The Unisex

Αλήθεια σου το λέω. Θα έρθω. Το ξέρω ότι φαίνεται να το ξέχασα. Αλλά θα έρθω. Δεν υπόσχομαι τίποτα. Έχασα αυτή τη δυνατότητα εδώ και αρκετό διάστημα. Αλλά το υπόσχομαι. Θα το προσπαθήσω. Δεν θα σταματήσω να προσπαθώ μέχρι να το καταφέρω. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους με όνειρα με σχέδια. Και όταν πετάω από τις φλέβες μου τα κοινωνικά κατάλοιπα και το ανθρώπινο αίσθημα της επιβίωσης σε μια ζωή που το τέλος είναι δεδομένο σκέφτομαι πόσο μικροί είναι βουτηγμένοι στην αθωότητα της ανθρώπινης τάσης για αδιαφορία σε οτιδήποτε θεωρούν στενάχωρο και άσχημο. Ακούγεται το "Black" λέει για το αστέρι που θα γίνεις κάποια μέρα στον ουρανό και θέλω να πιάσω το σύμπαν με τα χέρια μου και να το κρεμάσω από κάπου. Εκείνο θα έπρεπε να κρεμαστεί για το όνομα που μου κρέμασε. Για τις ψυχές που κρεμάστηκαν. Για τους ανθρώπους που. Αν η παροιμία λέει για τα λεφτά που δεν κρέμονται από τα δέντρα τι ισχύει με τους ανθρώπους όταν θα μπορούσες να είσαι ακόμα και στα τρίγωνα που το χαρούμενο πλήθος βγάζει φωτογραφίες; Οι κυρίες με τις όμορφες ζώνες που τους τονίζουν τη μέση ταυτόχρονα σε κάποια δωμάτια σφίγγουν λαιμούς μήπως και δώσουν μια ανάσα, την τελευταία, με την ελπίδα να αναπνεύσουν. Είναι μία από τις ελάχιστες στιγμές που ξέρω. Ξέρω πολύ καλά τι θέλω να κάνω και σαν να νιώθω λίγη ευτυχία. Δεν τους μοιάζω. Το καλύτερο δεν τους ανήκω. Δεν ανήκω εδώ. Δεν πουλήθηκα. Είσαι έστω λίγο περήφανος γι αυτό; Και κάπως έτσι μια εικόνα σκισμένη μια ανούσια ύπαρξη ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν τη ζωή μπροστά τους δεν ξέρει τίποτα εκτός από αυτό που. Ακόμη και τώρα σκέφτηκα τι έγινε και τρόμαξα σαν να μην το ήξερα. Σαν να μην το είχα ξανακούσει και πάλι όλα απέκτησαν

βαθύτερο τραγικό νόημα.

για τον Μάρτιο που δεν θα έρθει,
για τον Ιούλιο που δεν θα πονέσει,
➕