ΟΙ ΠΑΝΘΗΡΕΣ ΦΡΙΖΑΡΟΥΝ;

"Head like a hole. Black as your soul. I'd rather die than give you control."
NIN

Σφαίρα. Καφέ. Ξύλινη. Αριθμός 9. Περικυκλωμένη από τρολ. Προσανατολισμός αστικών κλισέ κοινωνικών αιώνων. Με τον πέρασμα των κυριολεκτικών αιώνων σε αντιδιαστολή με άλλες σφαίρες επιβεβαιώνονται όλο και περισσότερο. Κατοικείται από γλοιώδη μισοδιψή παμφάγα τέρατα.

RESTRICTED AREA. BLOODY WAY.

Το βράδυ έμπαινε στην κάψουλα. Αυτοσχέδια. Ασφαλής. Σκέπαζε το κεφάλι που διέθετε προσπαθώντας να προφυλαχτεί από όλα εκείνα τα τέρατα που έβγαιναν το βράδυ. Έβγαιναν για κυνήγι αφορμών, κατηγοριών, στοιχείων που θα επιβεβαίωναν την φρικαλέα φύση τους. Τα τοξικά σάλια τους έσταζαν αριστερά και δεξιά. Οι κραυγές που έβγαζαν φρόντισαν να κάνουν ακόμα πιο αισθητή την παρουσία τους. Άρπαζαν και κατέστρεφαν οτιδήποτε τραβούσε την προσοχή των άλλων. Έπρεπε αυτά να είναι πάντα στο επίκεντρο. Μην τυχόν και ξεχάσει κάποιος έστω και για λίγο την γλοιώδη ύπαρξη τους.

Ήταν η ώρα που μεγάλωνε το κεφάλι του. Παραμορφωνόταν το σχήμα του. Άλλαζε το χρώμα του. Μαζί με την εξωτερική του εμφάνιση άλλαζε και κάτι στο εσωτερικό. Δύο αλλαγές ίσον μια παραμόρφωση. Οι αισθήσεις τώρα ήταν πιο έντονες από ποτέ. Η ικανότητα διαστρέβλωσης της πραγματικότητας έφτανε σε υψηλά επίπεδα. ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ. Η κάψουλα συχνά άλλαζε μορφή. Καράβι. Όχι για να φύγει αλλά για να βυθιστεί. Και βυθιζόταν όλο και πιο συχνά όλο και πιο γρήγορα. Με παρέα έναν αβοήθητο πάνθηρα με όμορφο τρίχωμα.

Ο ζουρλομανδύας της κάψουλας είχε υπερφυσικές ικανότητες. Το προστάτευε από τον κόσμο των τεράτων ενώ παράλληλα του επέτρεπε να μεταφέρετε σε ένα παράλληλο σύμπαν γεμάτο γαλήνη. Το σύμπαν της γαλήνης ήταν ζεστό και φωτεινό. Όταν θα κατάφερνε να σκοτώσει όλους αυτούς που το απειλούσαν θα έφευγε μακριά. 

00:00

Και κάπως έτσι όταν ήταν μικρό έλεγε σε όλον τον κόσμο καληνύχτα. Το βράδυ όταν έπεφτε για ύπνο φοβόταν μη δεν γίνει κατανοητό. Μη δεν καταλάβουν αυτό που ήθελε να πει. Μη δεν καταλάβει κάτι μια ανθρωπότητα που δεν μπορούσε ούτε τις σκέψεις του να ακούσει. Δεν ήταν ούτε 10. Και έλεγε ότι λέει καληνύχτα σε όλους και όλα. Όσο μακριά και αν βρίσκονται. Όπου και να είναι. Όποιοι και να είναι. Όπως και να είναι. Όπως και αν νομίζουν πως είναι. Έψαχνε να βρει ανθρώπους που αντιπαθούσε ή συμπαθούσε λιγότερο και σκεφτόταν και έλεγε καληνύχτα και σε εκείνους. Και σε όλα τα ζώα. Ακόμα και στα μυρμήγκια έλεγε. Στον αέρα. Στο κενό. Και τότε σαν να χανόταν για λίγο. Ανησυχούσε μην δεν γίνει κατανοητό. Γιατί δεν ήθελε τίποτα να μην είναι μόνο του. Μήπως δεν ήθελε εκείνο να είναι μόνο; Ήταν ένας τρόπος για να έχει κάποιον; Βαθύτερο κίνητρο; Μπορεί αλλά τότε δεν το σκεφτόταν έτσι. Ήθελε να πει μια καληνύχτα. Και είναι αστείο το γεγονός ότι μίλησε έστω και με αυτόν τον τρόπο σε ανθρώπους που γνώρισε έπειτα είτε από κοντά είτε όχι. Όλοι οι άνθρωποι και όχι μόνο, εκείνες τις μέρες είχαν κάποιον που τους έλεγε καληνύχτα και ας μην τον ήξεραν και ας μην το μάθουν ποτέ.

Έπειτα μεγάλωσε και ο φόβος της μη κατανόησης επέστρεψε. Ή δεν έφυγε ποτέ. Τώρα πια δεν λέει σε κανέναν καληνύχτα. Αλλά που ξέρει μπορεί κάποιο άλλο πλάσμα να του λέει.

Καληνύχτα και σε σένα, αν υπάρχεις,

十