16 ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ Ή ΑΛΛΙΩΣ 2½ ΕΞΟΔΟΙ

"Cause we all wanna party when the funeral ends. And we all get together when we bury our friends."
MCR

Το παρακάτω κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας. Έτσι αφήνει την εντύπωση ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

1

Καθόταν εκεί. Ανάμεσα σε τόσα μαχαίρια. Ανάμεσα τους. Είναι από τις λίγες φορές που δεν κοίταζε. Έκανε προσπάθεια να μην κοιτάξει. Χάθηκε. Πανικός ανάμεσα σε αυτό που είναι και αυτό που θα έπρεπε να δείχνει. Από τις λίγες υποκριτικές ικανότητες ενός ξένου παρελθόντος. Παράνοια του τώρα. Έκανε προσπάθεια να μην σκέφτεται. Ήθελε να συγκεντρωθεί στο παρόν χωρίς να αρχίσει να μιλάει με τους ανύπαρκτους φίλους της. Ας ήταν για μια φορά "κανονική". Ψέματα. Δεν ήθελε να είναι "κανονική". Σαν τους άλλους ήθελε να είναι. Μόνο για λίγο. Για σήμερα. Μετά τέλος. Σαν αυτό που φαίνονται οι άλλοι. Οι καλοί. Και όμως ούτε αυτό ήταν ικανή να κάνει. Δεν έπρεπε κανείς να καταλάβει το παραμικρό. Και έκανε τα πάντα εκτός από αυτό που έπρεπε.

Αν με ένοιαζαν τα άλογα. Αν είχα χαρακτήρα. Αν τα μαχαίρια δεν πήγαιναν χαμένα.

2
Πόσα μαχαίρια θα έχουν αυτοί; Είχανε μπουφέ. Έτσι άκουσε. Δεν θέλει να αντικρίσει κάτι που θα της δώσει ελπίδα. Και ξέρει ότι όλο περί μιας ελπίδας πρόκειται. Δημιουργήματα ταλέντου. Περπατάει ανάμεσα τους και τρέμει στην ιδέα ότι κάποιος ενδεχομένως αντιληφθεί την ανουσιότητα της ύπαρξης της. Θα έκανε τα πάντα για να έχει και εκείνη ταλέντο σε κάτι. Σε οτιδήποτε. Θα έδινε τα πάντα για να αποκτήσει έστω και το πιο ασήμαντο ταλέντο του κόσμου. Κανένα ταλέντο δεν είναι ασήμαντο. Για μια αλήθεια που δεν υπάρχει. Αν είχε ταλέντο όμως ίσως κατάφερνε να τη φτιάξει. Και τότε ίσως η απώλεια της είχε κάποια αξία. Πόσο εγωίστρια είναι; Θέλει ένα ταλέντο για να το πάρει μαζί της φεύγοντας. Για να λένε όλοι πόσο κρίμα είναι και εκείνη να γελάει με την αφέλεια τους. Για να "κλαίνε" όλοι και να "οδύρονται" για το πόση προσπάθεια και κόπος και νιάτα και "ομορφιά" και ΤΑΛΕΝΤΟ χάθηκε έτσι ξαφνικά. Από πότε τη νοιάζει τι λένε οι άλλοι; Τον άκουσε να λέει ότι δεν θέλει να τον βλέπει στεναχωρημένο. Ποιος το λέει αυτό όπως το είπε εκείνος; Και ούτε ένας δεν θα κλάψει για το πόσο αίμα έχει χάσει τόσα χρόνια. Ούτε καν μισός.

Είχα τόσα λουλούδια γύρω μου και το μόνο που κοιτούσα ήταν τα μαχαίρια.

Τα μαχαίρια. Κάνανε ήχους συνέχεια. Είχε μπροστά της τόσες επιλογές για να τελειώσει ο χρόνος. Τόσες επιλογές. Επιλογές. Επιλογές. Χαχαχαχαχαχαχαχα. Αυτό που κάποιοι ονομάζουν ζωή. Και δεν χρησιμοποίησε τίποτα. Τόσα μαχαίρια πήγαιναν χαμένα κόβοντας κεφτεδάκια. Και άλλα φαγητά. Αυτό είναι άδικο. Τόσα μαχαίρια. 16. Ίσως παραπάνω. Και έφυγε με τις αρτηρίες της ολόκληρες. Και τις φλέβες. Σταγόνα δεν έτρεξε. Τα πλευρά της άθικτα. Και αναρωτιέται. 

Αν όλα τα σημαντικά τελειώνουν με ένα φαγητό. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για να αρχίσει.

Τότε η μέρα θα ήταν σίγουρα σημαδιακή. Πόσες χαρές χωράνε σε μια ημερομηνία; Το πάτωμα δεν θα ήταν πια καθαρό. Δεν θα έπεφτε το γαλάζιο χαρτάκι. Το κόκκινο μαχαίρι. Τα καλά τους θα αποκτούσαν λερωμένους χρωματισμούς μαζί με λίγο DNA. Φωνές. Ίσως πανικός. Για ακόμη μία φορά μόνο η ίδια θα παρέμενε ψύχραιμη. Με ένα χαμόγελο. Γιατί σίγουρα όλα θα πήγαιναν καλά. Πλέον αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όλα θα πάνε καλά. Γιατί όλα τελείωσαν. Το σώμα και το αίμα; Υπήρχαν έτσι και αλλιώς στο τραπέζι. Θα αποκτούσαν πρωταρχική μορφή. Πόσο κοντά βρίσκεται ε; Αστείο δεν είναι; Τι έγινε το "όλα θα πάνε καλά"; Δεν έπιασε; Όλα καλά θα πάνε. Όλα καλά πήγανε. “Όλα θα γίνουν." Να λοιπόν. Έγιναν. Έτοιμοι είμαστε. Φοράτε και τα καλά σας. Δεν την πειράζουν τα χρώματα. Δεν παρεξηγεί. 

Δεν έπρεπε να γίνει όμως. Για το άτομο που πραγματικά αξίζει κάτι πολύ καλύτερο. Γιατί σε κάποιους αξίζει. 

Ακούω όλη μέρα για το σόου που πρέπει να συνεχιστεί. Σαν χθες έφυγες. Θέλεις να αλλάξουμε;

Αν θυμάται; Τι ήθελες να ακούσεις; Αν σηκωνόταν και έβγαζε την μπλούζα της; Θα θυμόσουν; Θα έκοβες τις μαλακίες; Συγγνώμη. Για να καταλάβεις τα περιθώρια. Όχι για κάτι άλλο. Όλους θα τους ένοιαζε. Όλοι θα την "αγαπούσαν". Και αυτή το ίδιο θα έκανε. Αν σηκωνόταν. Δεν θέλει. Αν ούρλιαζε. Αν κάρφωνε. Δεν είναι αυτό το θέμα. Αν σας έλεγε ότι δεν την νοιάζει πια η απόλυτη επιτυχία μιας απόπειρας; Δεν θα το πει. Γιατί τα αποθέματα χαμόγελου και "ενδιαφέροντος" για τη κοινωνική ζωή των δίπλα τελείωσαν εδώ και καιρό. Και δεν είναι ότι δεν προσπάθησε.

Τι σπουδαίο έχει ο πάτος που όταν καταλάβουμε ότι κάποιος τον έφτασε μας νοιάζει;

Αν φορούσε άσπρα, άρρωστη.

Αν τα μάθαιναν από αλλού, διπρόσωπη.

Αν κρυφάκουγαν, καριόλα.

Αν ήταν σε κουτί, νεκρή.

Η φίλη που τόσο "αγαπούσες" και σε "αγαπούσε". Ή κάποια γνωστή που θα είχες μια ιστορία να μας αφηγηθείς. Ξέρει. Άνθρωπος είναι και αυτή. Από τους χειρότερους. Και αυτά τι είναι; Δικαιολογίες; Ταμπέλες; Αιτίες νοσηλείας; 16 μαχαίρια; Παραπάνω;

Το θλιβερό είναι ότι και πάλι κανένας δεν θα καταλάβαινε.

½
Να που για λίγο ξέχασε. Για λίγο έζησε μια εμπειρία κοινωνικής "κανονικότητας". Έκανε κουβέντα και φαινόταν αστείο. Το φαινόμενο του κουμπαρισμού. Πόσο εύκολα ξεχνάει; Ξεχνιέται. Και πάλι όμως τίποτα δεν είχε να προσφέρει. Δεν μπορούσε να βγει στο μπαλκόνι. Δεν μπορούσε να φύγει από το τώρα. Αν χωρούσε σε ένα σπίτι. Αν στριμωχνόταν σε ένα αντικείμενο. Σε κάποιους ανθρώπους. Σε μία σχολή. Σε μια δουλειά. Σε μια αντικειμενικότητα. Σε μία ζωή. Σε ένα όνειρο. Αν προσαρμοζόταν σε ένα τώρα με έναν τρόπο για κάποιο λόγο.

Δεν θέλω ταπεράκι. Ένα μαχαιράκι θέλω.

Πήγε σπίτι. Για λίγο χάθηκε στο δρόμο. Παραλίγο να βγάλει τη κόρη του ματιού της. Ήθελε να την ανταλλάξει για λίγο ταλέντο; Μάλλον χάθηκε. Έτσι απλά. Αν αρχίσει όντως να είναι επικίνδυνη;

.

Στην γειτονιά της την παλιά είχε έναν φίλο που ήξερε και έπαιζε ακορντεόν. Τον έφαγαν. Αυτός ο φίλος σήμερα θα έπαιζε τις κουμπάρες. Θα τρωγόταν μόνος του. Αλλά δεν θα την ένοιαζε. Δεν θα τον ήξερε ή κάτι θα είχε να του κρεμάσει μέχρι να πληροφορηθεί ότι κρεμάστηκε από μόνος του.

Στην ταινία μου που θα σαρώσει στα φεστιβάλ.

十