ΑΝΟΜΟΙΟΣΤΑΣΗ_ 03
Queensrÿche
Δεν ξέρω πως να σας μιλήσω. Ούτε καν σε εμένα δεν ξέρω πως να το κάνω. Και ας μιλάω ώρες ατελείωτες. Αν άκουγα ίσως... Μην ακουστώ. Ας επαναληφθώ... Και για να μην το ξεχάσω. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΡΑΥΓΗ. ΨΙΘΥΡΟΣ ΗΤΑΝ. Αν και τώρα πια δεν έχει σημασία. Κανένας δεν άκουσε.
Κάτι για ένα σκλάβο, ούρλιαζε.
Κατάρρευση. Ολική παραίτηση. Συγγνώμες. Ευθύνες. Παρηγοριά με αναποτελεσματική επίδραση. Παρελθοντικές εικόνες. Μηνύματα. Νέα. Όσο περισσότερο πραγματοποιείται μια απόπειρα απόταξης των αναμνήσεων τόσο περισσότερο αυξάνεται η υπεροχή τους. Γεννιούνται καινούργιες. Ξανά και ξανά και εμείς; Όχι άλλες απόπειρες επιβίωσης. Αλλεργία στα αποφθέγματα αισιοδοξίας και δύναμης. Αρνούμαι. Ζητείται κοφτερό ψαλίδι που θα αναλάβει την κατακρεούργηση όλων των ανειδίκευτων συμβουλευτικών γραμμών φιλικής υποστήριξης. Συγγνώμη που είστε "φίλοι" μου. Βέβαια όπως και να το κάνεις είναι μια στήριξη αν τα κουρτινόξυλα που διαθέτεις δεν αντέχουν το βάρος. Τα αποθέματα αέρα που φτάνουν και περισσεύουν. Και όμως ποτέ δεν είναι ούτε στο ελάχιστο αρκετά.
Γ) Όποιος/α χτυπάει τον εαυτό του/της ασκεί βία;
Δ) Όποιος/α παίζει τον εαυτό του/της, κάποιου/ κάποιας, καταλήγει σε ψυχιατρείο;
Εσύ; Θα με σκότωνες;
Αν περνούσα από δίπλα μου... Δεν θα με σκότωνα.
Β) Όποιος/α σκοτώνει τον εαυτό του/της είναι δολοφόνος;Γ) Όποιος/α χτυπάει τον εαυτό του/της ασκεί βία;
Δ) Όποιος/α παίζει τον εαυτό του/της, κάποιου/ κάποιας, καταλήγει σε ψυχιατρείο;
Εσύ; Θα με σκότωνες;
Θα τον/την σκότωνες;
Θα τους σκότωνες;
Τους σκοτώσαμε;
"Αγόρασε" άθελα της μια αποδεκτή δικαιολογία. Έχασε το μωρό της.
Ευχή. Να ήμασταν ψάρια. Τότε όλα θα ήταν δικαιολογημένα. Θα είχαμε βράγχια και θα μπορούσαμε να αναπνεύσουμε μόνο μέσα στο νερό. Θα πνιγόμασταν έξω από αυτό. Δεν θα μπορούσαμε να περπατήσουμε. Δεν θα βγαίναμε στο δρόμο. Αυτή η συμπεριφορά θα ήταν φυσιολογική. Όχι επιλογή. Ούτε πρόβλημα. Αδυναμία. "Τεμπελιά" το είπανε κάποιοι. Θα ανήκαμε σε μία και μόνο ευρύτερη αντικειμενική κατηγορία η ύπαρξη της οποίας θα ήταν απαραίτητη για την επιστημονική μελέτη των οργανισμών. Γιατί χειρότερο από το να μην ανήκεις πουθενά είναι να ανήκεις κάπου. Να που για λίγες γραμμές ανέπνευσα. Η ράτσα μου όμως χτυπάει τα νεύρα του στρογγυλού κεφαλιού μου. Όχι άλλο μέλλον, προηγείται το παρόν. Αν δε ζω το παρόν τώρα και το ζήσω αργότερα ως παρελθόν ή πριν σαν μέλλον, πιάνεται; Μετράει; Ποιος ξέρει να μετράει τα πράγματα που μετράνε; Τι μετράει; Θέλεις να μετρήσουμε; Να μετρήσουμε τι; Τη διαστροφή σου; Τα παυσίπονα που έμειναν στο κουτί; Τις πληγές του; Τα παγωτά του καλοκαιριού; Τα κόκκινα αυτοκίνητα; Τις μέρες που απέμειναν;
Δεν θα μασήσω τα λουλούδια.
Αφαίρεσε μου την όσφρηση και σου δίνω την ολοκαίνουργια "ψυχή" μου που δεν αγόρασε ποτέ κανένας. Δεν ήταν ποτέ προς πώληση. Μόνο προς ενοικίαση, όμως το μπαλκόνι έβλεπε στον ακάλυπτο και έτσι δεν την νοίκιασε κανείς. Άσε μου την όραση για να απογοητεύομαι, την ακοή για να τους αφήνω να με σκοτώνουν, τη γεύση για να αηδιάζω και την αφή για να φύγω. Έτσι τα δάχτυλα θα πάψουν να βοηθάνε στο μέτρημα. Άλλωστε δεν θα υπάρχει τίποτα να μετρήσω πια. Χωρίς μέρες στη σειρά. Πρόβατα έτοιμα για σφαγή. Οι ημερομηνίες. Οι προθεσμίες. Οι ώρες. Οι φορές. Οι ουλές.
"Αν δεν το κάνεις τώρα πότε;"
Όταν θα ζω. Όταν δεν θα υπάρχει χρόνος. Όταν θα αναπνέω. Ποτέ και συνέχεια. Όταν θα σταματήσω να σκέφτομαι; Όταν θα ξεριζώσω αυτή τη σφαίρα. Θα τη βάλω σε ένα κουτί με μια κορδέλα. Έπειτα θα τη στείλω δώρο στους ανθρώπους που δεν πίστεψαν ποτέ σε μένα. Γιατί είχαν δίκιο και τους αξίζει ένα δώρο. Τότε ίσως καταφέρω να αρχίσω να σκέφτομαι.
Θα βρω μια άλλη γειτονιά. Ζεις κάπου αλλού τώρα;
Μην το ανοίξεις.
Κάποτε έλεγα ότι είναι καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες. Τώρα με ακούω "καλύτερα να μην κάνεις κάτι και να το μετανιώσεις, παρά να το κάνεις και μετά να μαχαιρωθείς από τις συνέπειες μιας ανεπαίσθητης κρίσης αισιοδοξίας, την ώρα που θα φεύγεις από βέβαιο καλωδιακό πνιγμό".
Για να μην στριφογυρνάω άλλο τα πρωινά Σαββάτου, μετά την επίσκεψη νεκρών "συγγενών" στα τέσσερα.
όχι άλλα extreme makeover,
十
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου