0,04 €

"Unjustified crimes carried on stifled calls. Would you walk with me now through this pouring rain? It used to mingle with our tears then dry with the hopes that we left behind. It rains even harder now."

Anne Clark

Μια φορά και ένα καιρό. Καμία φορά και κανένα καιρό. Είμαστε ακριβώς απέναντι του. Τα καταφέραμε. Μέχρι εδώ τουλάχιστον. Από κοντά φαίνεται πολύ μεγαλύτερο. Όσες φορές και να πολλαπλασιάσουμε τους εαυτούς μας δεν θα καταφέρουμε να το καλύψουμε ολόκληρο. Αυτό δεν ισχύει. Θα μπορούσαμε να το καλύψουμε ολόκληρο αλλά τώρα είναι δύσκολη στιγμή για μαθηματικούς υπολογισμούς.

Δεν έχει πόρτες. Σίγουρα δεν έχει από την πλευρά που το βλέπουμε. Ούτε μπαλκόνια, ούτε παράθυρα, ούτε αυλή. Παραλληλόγραμμο. Αν ψάχναμε να βρούμε το εμβαδόν του θα έπρεπε να πολλαπλασιάσουμε τη βάση επί το ύψος του. Αν ήταν τραπέζιο θα προσθέταμε τη μεγάλη βάση με τη μικρή βάση έπειτα θα πολλαπλασιάζαμε με το ύψος και θα διαιρούσαμε με το δύο. Αν δεν υπήρχε δεν θα χρειαζόταν να υπολογίσουμε το εμβαδόν του.

Έχει ένα τεράστιο στόμα που μάλλον πεινάει πολύ και συνέχεια. Είναι υπερβολικά εύστοχο. Δεν του ξεφεύγει τίποτα. Και δεν φαίνεται να κάνει διακρίσεις. Όλους τους τρώει. Εκτός από τα ζωάκια. Τα ζωάκια δεν τα τρώει και μπορώ να πω ότι είναι και αρκετά ευγενικό μαζί τους. Τα αφήνει να κάθονται δίπλα του και δεν λέει κουβέντα. 

Έχει και έναν τίτλο. Ποιος δεν έχει πια; Τουλάχιστον ο δικός του είναι όμορφος, φωτεινός.

Όταν ανοίγει το μεγάλο του στόμα, μάλλον είναι τόσο μεγάλο για να τρώει καλύτερα, μπορούμε με δυσκολία να διακρίνουμε τι έχει μέσα. Το σίγουρο είναι ότι επικρατεί ένας πανικός. Πόλεμος χρωμάτων, αντικειμένων, εικόνων, γραμμάτων και "τεχνών", ανθρώπων κάθε ηλικίας. Δεν κάνει διακρίσεις. Τα τρώει όλα.

Θέλετε να μπούμε εκεί μέσα;

Σιωπή. Επικράτησε για λίγο. Ναι. Αν μας φάει; Αν μας κοιτάνε περίεργα; Αν χαθούμε; Αν το μετανιώσουμε και θέλουμε να φύγουμε τρέχοντας μπορούμε; Αν γίνουμε κάτι που ποτέ δεν θέλαμε; Αν πάρει από εμάς κάτι που δεν είχαμε σκοπό να του δώσουμε; Αν γίνουν όλα χωρίς να το καταλάβουμε; Αυτό θα είναι καλό ή όχι;

Μα είναι τεράστιο. Δεν ανοίγει το στόμα του μόνο για να φάει αλλά και για να ρευτεί ή να φτύσει αθόρυβα κάτι που μάλλον δεν του είναι χρήσιμο πια. Όση ώρα είμαστε εδώ φτύνει μόνο ανθρώπους. Ανθρώπους ολόκληρους και λίγο παραπάνω. Όλοι ζυγίζουν κάτι παραπάνω όταν βγαίνουν από το στόμα του. Άλλοι περισσότερο. Άλλοι λιγότερο. Μάλλον τους δίνει κάποιο δώρο επειδή το τάισαν. Μάλλον τους δίνει κάτι ανάλογα με το πόσο το ευχαρίστησαν. Το περίεργο είναι ότι φαίνονται χαρούμενοι, ειδικά οι μικρότεροι άνθρωποι. Κάποιοι φαίνονται απλά καλά. Κανένας όμως δεν κλαίει ή δεν φαίνεται να πονάει. Άσε που βγαίνουν ολόκληροι. Πως γίνεται να τους τρώει αλλά να μην φαίνονται φαγωμένοι ούτε στεναχωρημένοι; 

Η επιγραφή του όσο πλησιάζουμε μεγαλώνει. Την ώρα που ανοίγει το μεγάλο του στόμα νιώθω τα κοφτερά του δόντια στο λαιμό μου.

30℅ έκπτωση σε όλα τα προϊόντα περιποίησης μαλλιών,
十