ΤΑΡΤΑΡ

"The dinosaurs will slowly die. And I do believe no one will cry."

  NOFX

Το 1996 η Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης (IUCN) ταξινόμησε τον ευρωπαϊκό βίσωνα ως σε κίνδυνο. Τον Σεπτέμβρη του 2017 άγριος βίσωνας σκοτώθηκε στην ανατολική Γερμανία. Το ζώο περιπλανιόταν ανέμελο για μέρες στα σύνορα της Πολωνίας με τη Γερμανία. Τοπικός αξιωματούχος ανησυχώντας ότι το ζώο είναι επικίνδυνο διέταξε να το σκοτώσουν. Ήταν η πρώτη εμφάνιση του είδους τα τελευταία 250 χρόνια.

Ο κόσμος φαινόταν να αξίζει μια προσπάθεια. Είχε να δει πολλά ακόμα. Ήθελε να δει. Να ζήσει. Να δοκιμάσει. Περπατούσε με τους φίλους του. Λάτρευαν τη φύση. Όταν έβλεπαν τη θάλασσα ανοιγόταν μπροστά τους ένας καινούργιος κόσμος. Πως είναι δυνατόν ένας βούρκος να δημιουργεί το αίσθημα της ελευθερίας; Ένας βρωμερός, σιχαμένος, εμετικός βούρκος. Κάτι τεράστιο ενώ αυτοί ήταν τόσο μικροί. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα. Μια καινούργια ζωή γεμάτη ελπίδα. Και ας μην ήταν τίποτα το ιδανικό. Ήταν τόσο όμορφα. Άθλια ήταν όλα. Έβλεπαν κάτι άλλο. Και μόνο αυτό είχε σημασία. Γιατί πίστευαν ότι εκείνοι θα βρουν τη δική τους θέση μέσα στην πραγματικότητα. Και θα αξίζει να πολεμήσουν για να κάνουν τη διαφορά. Σαν να ήταν ηλίθιοι ή κακοί όλοι οι προηγούμενοι που δεν τα κατάφεραν. Που κατέστρεψαν την ομορφιά. Που πρόδωσαν αξίες και ιδανικά. Ή απλά τα παράτησαν. Δεν θα έκαναν τα ίδια λάθη. Ποτέ.

- Όταν είμαι σπίτι έχω την εντύπωση ότι όλοι είναι σπίτι.

- Και εγώ. Όταν είμαι έξω νομίζω ότι όλοι είναι έξω. Ποτέ δεν σκέφτομαι ότι εγώ κάθομαι μέσα και όλοι αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν.

Ένα πάρκινγκ μεγάλης αλυσίδας πολυκαταστημάτων τότε σήμαινε την απόλυτη επιτυχία. Ήταν μια κατάκτηση. Ένα επίτευγμα. Ο αγώνας είχε οδηγήσει στη νίκη. Νόμιζε ότι μπορεί να κατακτήσει το οτιδήποτε. Χωρίς να ξέρει τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Ήθελε τα πάντα. Ενδεχομένως και τίποτα. Όλη αυτή η αοριστία για κάποιο ανεξήγητο λόγο σε εκείνον, στο κεφάλι του, ήταν κάτι πολύ συγκεκριμένο. Πίστευε. Σε κάτι ιδανικό. Ένιωθε. Το ήξερε. Θα έφταναν κάπου ψηλά. Μπορούσαν να τα καταφέρουν. Ήταν διατεθειμένος να παλέψει όσο χρειαστεί. Θα έκανε τα πάντα. Δεν θα το έβαζε κάτω για κανένα λόγο. Για όλα αυτά που δεν ήθελε να γίνει. Για όσα έκανε ένα τεράστιο αγώνα να μάθει. Και όλοι αμφισβητούσαν. Για τις υποσχέσεις που είχε δώσει. Γιατί το άξιζε. Έτσι πίστευε. Γιατί δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να τον ακουμπάει με τον οποιοδήποτε τρόπο. Όποιος δεν τον σέβεται θα τον φοβάται. Γιατί δεν αστειεύεται.

Δεν ζούσε σε φούσκα. Η φούσκα δεν πρόλαβε να δημιουργηθεί. Οι λεκέδες υπήρχαν εδώ και καιρό. Αυτό όμως δεν τον εμπόδιζε να πιστεύει. Είχε κάποιον στο πλευρό του. Το κοπάδι ήταν εκεί. Ένα ευτυχισμένο κοπάδι. Γελούσανε. Τόσο δυνατά και τόσο πολύ. "Ρακούν." Έβγαινε από μέσα τους. Δεν τους ένοιαζε τίποτα άλλο. Ο μικρός βίσωνας έτσι νόμιζε. Μάλλον ήταν πιο αθώος από όσο έδειχνε. Είχε αυτό το κακό. Πίστευε αυτό που έβλεπε ακόμα και όταν του έλεγε να μην το κάνει. Και όμως δεν το πίστευε μόνο εκείνος. Όλοι το ίδιο έκαναν. Όλα ήταν τόσο ανέμελα. Μια ελπίδα μέσα στα σκατά. Εκείνη τη στιγμή πάγωναν και διαπίστωναν πόσο πολύ γελούσαν. Και ήταν ένα χαρούμενο κοπάδι.

Παράλληλα εκπαίδευε τον εαυτό του. Εκπαίδευση που συχνά γινόταν αρκετά σκληρή. Περιλάμβανε ακόμα και σωματική βία σε περιπτώσεις που δεν τηρούσε τους κανόνες. Η λεκτική βία ήταν ο πυρήνας. Εκεί που έλεγε ότι αντέχει τα πάντα. Δεν έχει ανάγκη. Οι γύρω του, του έδωσαν τα ερεθίσματα. Εκείνος ανέλαβε τη διδασκαλία των μαθημάτων. Και τα κατάφερε. Δημιούργησε ένα υπέροχο αναίσθητο πλάσμα. Δεν τον άγγιζε απολύτως τίποτα. Μόνο έτσι θα τα έβγαζε πέρα. Δεν φοβόταν τίποτα. Ούτε καν το θάνατο. Ήταν μια φυσική εξέλιξη. Άλλωτε λύση. Όχι η εύκολη. Έφτασε σε σημείο να ψάχνει να βρει με το τριχωτό του κεφάλι τον λόγο για τον οποίο τα υπόλοιπα ζώα στεναχωριούνται όταν κάποιο άλλο ζωάκι πεθάνει. Μα όλοι θα πεθάνουν. Ήταν πολύ δυνατός για να τον αγγίζουν τέτοιοι ανούσιοι συναισθηματισμοί.

Μισούσε τις φούσκες. Και έτσι έφτιαξε ένα κάστρο και έκλεισε το κρέας του μέσα. Μέχρι που το κάστρο γκρεμίστηκε. Και έπεσε απότομα. Τόσα χρόνια έπεφτε σιγά σιγά και νόμιζε ότι πριν ακουμπήσει στο έδαφος θα καταφέρει να πετάξει. Δεν το νόμιζε απλά. Το ορκιζόταν. Θα έδινε και τη ζωή του. Διαλύθηκε όμως και το κοπάδι. Δεν πιστεύει σε τίποτα πια. Δεν χωράει στο μυαλό του. Μετά από τόσα χρόνια σκληρής εκπαίδευσης, χτυπημάτων και ονείρων ο οργανισμός του εξασθένησε. Άρχισε να φαγώνεται από άγρια ζώα, από νέους ανθρώπους, από άγνωστες καταστάσεις. Κυρίως όμως από τον ίδιο του τον εαυτό. Και αυτό πόνεσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Την ώρα που τον καταβρόχθιζαν... Έμεινε εκεί. Στεκόταν. Κοιτούσε. Ήταν ηλίθιο που τόσο καιρό δεν έβλεπε. Θα έκανε τα πάντα για να αισθανθεί έστω και τη μισή ελπίδα εκείνης της περιόδου που τόσο "αγαπούσε".

Γυρνάει πίσω και δεν έχει μείνει απολύτως τίποτα. Μόνο κόκκαλα. Τα πάντα καταβροχθίστηκαν γιατί θα τα κατάφερναν. Θα έκοβε τα πόδια του ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Γιατί όχι; Το άξιζαν. Και όμως τίποτα δεν πήγε όπως το υπολόγιζε. Σίγουρα έκανε πολλά λάθη. Οπωσδήποτε θα μπορούσε να κάνει κάτι. Δεν έκανε τίποτα. Είχε σχεδόν τα πάντα και τα χαράμισε. Ακόμα και μετά την καταστροφή εξακολουθούσε να πιστεύει. Σε καμία περίπτωση όπως πριν. Είχανε μείνει μόνο ψίχουλα. Για ένα ξένο όνειρο. Για ξένους ανθρώπους. Ξένα ζώα. Ξένη ζωή. Γιατί έκανε τη βλακεία να νομίζει ότι μπορεί να σώσει κάποιον. Άρχισε να μιλάει. Να αφήνει πράγματα να τον αγγίζουν. Τόσα χρόνια σκληρής προσπάθειας πήγανε τζάμπα. Κάτι. Για τον εαυτό του ήταν ήδη πολύ αργά. Είναι ένα ζώο. Ένας βίσωνας. Ζει σε ένα ακατάλληλο περιβάλλον για εκείνον. Θα έπρεπε να ζει κάπου αλλού. Και όμως νόμιζε ότι θα επιβιώσει. Ότι ίσως θα καταφέρει μέχρι και να ζήσει.

Πλέον δεν τον νοιάζει για το δικό του τομάρι. Χτυπάει το κεφάλι του όμως για την πορεία του υπόλοιπου κοπαδιού. Τα παγόνια τι απέγιναν; Τα αηδόνια; Οι τίγρεις; Τα αγαπητά, πολύτιμα, ικανά ζώα; Τα πολλά υποσχόμενα.

Είναι μόνο ένας βίσωνας. Έχει μεγάλο όγκο και τρίχωμα. Οι συγγενείς του είναι ζώα και αυτοί. Μπορεί να φαίνεται τρομαχτικός και κάποιες φορές θυμώνει αρκετά. Είναι λίγο άσχημος και χαζούλης αλλά δεν είναι επικίνδυνος. Δεν είναι τόσο κακός. Όταν η μάνα του διαπίστωσε ότι δεν τον ήθελε ήταν πολύ αργά για να κάνει το οτιδήποτε. Το αστέρι στο οποίο πίστευε τώρα κατοικεί ψηλά στον ουρανό. Στα όνειρά του πεθαίνει σχεδόν κάθε μέρα. Το βράδυ του Σαββάτου ένας φίλος του αυτοκτόνησε. Ξύπνησε γρυλίζοντας και γεμάτος μελανιές. Έχει πυκνό τρίχωμα όμως και δεν φαίνονται. Ο καλύτερος του φίλος είναι ένας ροζ πάνθηρας. Έχει όμορφο ροζ περιτύλιγμα. Δεν ξέρω αν όλα αυτά παίζουν ρόλο αλλά αν τον δείτε στον δρόμο μην τρομάξετε. Μπορείτε να πάρετε τηλέφωνο σε κάποιο σύλλογο για την προστασία των άγριων ζώων αν δεν σας κάνει κόπο. Αν πάλι βαριέστε, τουλάχιστον μην απευθυνθείτε σε κάποιον κυνηγό.

Μην τον φάτε. Μην τον φορέσετε.