Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΠΕΙΣ

“I pray for peace of mind. I beg for a brand new life. I plead for a second chance and the ability to shut my eyes at night.”
 Pencey Prep

Η φωνή της. “Δεν ζούμε τις ζωές που θα έπρεπε να ζούμε. Εμείς είμαστε για κάτι άλλο.” Έχει προηγηθεί η σκηνή με το σεισμό όπως και τα πλάνα ενός όμορφου, σίγουρα ξεχωριστού κόσμου. Όμορφος για εμένα που τον βλέπω από τη θέση μου. Όχι για τη δική του ύπαρξη. Μια ύπαρξη που ψάχνει έναν τρόπο για να συνθέσει τα κομμάτια της ζωής του. Γιατί όταν βλέπει τους φοίνικες πιστεύει ότι όλα είναι δυνατά. Έτσι λέει. Σε κάνει να τον πιστεύεις. Σε κάνει να το βλέπεις και εσύ.

Ψάχνω να βρω τους δικούς μου φοίνικες. Τον δικό μου φοίνικα που δεν σκότωσαν τα φθηνά πρέπει. Που δεν έπνιξα με τα ίδια μου τα χέρια. Ή ψάχνω να βρω το αντίθετο. Κάτι που θα σημάνει το τέλος. Που θα σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα πια. Με μια αντικειμενική σημασία. Ωμή. Αμετάβλητη. Χωρίς εξηγήσεις. Δεν θα είναι λέξεις. Όχι άλλες λέξεις. Οι λέξεις είναι παντού. Σημαίνουν πολλά. Και δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Σημαίνουν. Όχι οι λέξεις. Όχι η δομή τους. Το περιεχόμενο τους. Η σύνθεση τους. Η χρήση τους. Με κάνουν να θέλω να ουρλιάξω. Με ταΐζεις φουσκωμένες συμβάσεις με όμορφο περιτύλιγμα. Καταπίνω τα λεγόμενα σου. Ο βαθμός δυσκολίας της κατάποσης εξαρτάται από το βαθμό ηλιθιότητας που κουβαλάει ο συνδυασμός των λέξεων. Ώρες ώρες πιστεύω ότι θα έπρεπε να απαγορευτεί η χρησιμοποίηση της γλώσσας από τους ανθρώπους. Αυτή η θέση το ξέρω ότι δεν στέκει. Αλλά κάποιες φορές χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους. Ή μάλλον ελάχιστες την βρίσκω. Γιατί όλα είναι απλά λεγόμενα. Ανούσιοι ήχοι χωρίς νόημα. Βάρος. Χρέος. Ανάγκη. Να γεμίσουν εγωισμούς. Να αιτιολογήσουν καταστάσεις, “επιλογές”. Μεταξωτές κορδέλες για κοινωνικά αποδεκτούς απαγχονισμούς.

Με τη ψυχραιμία που μου έχει απομείνει. Βουλώστε το. Σταματήστε τα σενάρια. Τα βαρετά πολυπαιγμένα σενάρια που έχετε ξοδέψει ώρες για να πλάσσετε μέσα στα φτωχά μικροαστικά τετράγωνα μυαλά σας. Σενάρια που τακτοποιούν δεδομένα. Το υλικό που υπάρχει γύρω σας. Βάλτε φωτιά στα κουτιά σας. Εσείς που είστε εντάξει. Και εσείς που δεν είστε. Και εγώ που δεν μπορώ να δεχτώ. Να αποδεχτώ.

Δεν είστε τραγούδι των Fugazi. Δεν είστε πτώματα. Όχι ακόμη. Σκίστε τις σακούλες σκουπιδιών που σας έχωσαν. Μόνοι σας μπήκατε. Τους αφήσατε να σας παραχώσουν σαν τα σκυλιά. Και όμως για σας τους ίδιους η ιδέα του θανάτου είναι τρομακτική. Η ιδέα της αυτοκτονίας κατακριτέα. Το μη κατανοητό σκουπίδι. Ή ψαγμενιά. Γιατί είστε καθαροί. Είστε εντάξει. Καθωσπρέπει. Γιατί θυμώνω μαζί σας αλλά σας αφήνω να με αγγίζετε με τα λαμπερά σας χαμόγελα. Σας αφήνω να μπήγετε τα δόντια σας στη σάρκα μου. Έτσι υποβαθμίζω την ολική μου ύπαρξη.

Σας ζητάω συγγνώμη αν σας πλήγωσα με τον οποιοδήποτε τρόπο. Ακόμη και αν "η συγγνώμη" δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια φορτισμένη λέξη. Απλά λυπάμαι την ανθρώπινη αδυναμία. Όταν στέκομαι και αναλογίζομαι πίσω από το δυσλειτουργικό νέφος της ανθρώπινης θνησιμότητας λυπάμαι. Λυπάμαι που έχετε ανάγκη να μπείτε σε τίτλους. Δεν είστε το δελτίο ειδήσεων των 20:00 με τη Μάρα Ζαχαρέα. Παθιασμένος έρωτας για το αποδεκτό. Γιατί ο Mark Renton οφείλει να αποδεχτεί το γεγονός ότι η μάνα του είναι κοινωνικά αποδεκτή. Κουμπώνει βάλιουμ και όχι ηρωίνη. Χρόνια πριν είχε έρθει η ολική πανωλεθρία. Η ολοκληρωμένη εικόνα κοινωνικής ισορροπίας. Γιατί η μάνα ήθελε να μπει στο κόκκινο φουστάνι. Μια επιθυμία. Ένας λόγος. Κατέληξε στο ψυχιατρείο να της κάνουν ηλεκτροσόκ την ώρα που ο γιος της θυσίαζε ένα χέρι για το όνειρο.

Αν αυτή είναι η επιθυμία σας. Δεν εννοώ τον ακρωτηριασμό. Ίσως το κόκκινο φόρεμα. Αν αυτή είναι η ζεστή σας κουβέρτα στον κρύο αγώνα της κοινωνικής επιβίωσης... Κάντε το. Να συμπεριλαμβάνετε όμως μόνο τους εαυτούς σας. Μην σκεπάζετε και τους υπόλοιπους χωρίς την συγκατάθεση τους. Μην φτιάχνετε οδηγούς επιβίωσης. Βγάζεις κανόνες. Οδηγείσαι σε συμπεράσματα. Χτίζεις, χτίζεις, χτίζεις. Έρχομαι στα καλορίζικα μαζί με λίγες πάστες για το καλό καταλήγοντας στην λαμπερή τραπεζαρία να τρώω τα σκατά που μου σερβίρεις μαζί με το καφέ.

Κάνετε πειράματα μέχρι να βρείτε τη σωστή εικόνα για να υποστηρίξετε. Την πιο όμορφη πολυσύνθετη παραίσθηση για να χωρέσετε μέσα τις άδειες υπάρξεις σας. Και ξεχνάτε τι λέτε. Όλα όσα υποστηρίζατε μέχρι χθες. Καταλήγετε να φοράτε αντίθετες μεταξύ τους απόψεις. Γιατί δεν γράψατε καλά το εργάκι σας. Μπάζει το σενάριο. Ακόμη και ο τίτλος. Και όμως σας βλέπω να κερδίζετε σύντομα τον φοίνικα. Και ας είναι κατεψυγμένος και όχι χρυσός.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ωραία. Μεγάλα λόγια. Ανώριμα ή ακαταλαβίστικα. Λέξεις. Λεγόμενα. Χαζά. Ουτοπικά. Θυμωμένα. Σάλτσα για ζυμαρικά. Κραυγή για την προστασία της πανίδας και της χλωρίδας. Ό,τι πεις. Η κοπελίτσα όμως είχε δίκιο “Εμείς είμαστε για κάτι άλλο”. Όλοι εμείς. Και ναι όταν υπάρχουν απτά προβλήματα ποιος φοίνικας και ποια κοπελίτσα. Δεν θα χωρέσω όμως τα προβλήματα σε κατηγορίες. Το χρωστάω στη συνείδηση μου.

Αν δεν βρω τρόπο για να μην υποφέρω πως θα βρω τρόπο να επιβιώσω;

Και αν πιστεύεις ότι εσύ ζεις τη ζωή που ήθελες να ζεις και είσαι για αυτό. Μπράβο σου. Μην μου σερβίρεις όμως. Και μη με παρηγορείς. Ευχαριστώ, έχω φάει. Φρόντισα να με ταΐσω εγώ η ίδια. Δεδομένα. Δεδομένα σε κουτί δώρου. Και έφαγα μαζί και το κουτί. Γιατί πεινούσα.

Θέλω να βγάλω το κουτί από μέσα μου. Έχω καταπιεί ένα κουτί. Έχει σφηνωθεί ένα κουτί στο κεφάλι μου. Κυλάει ένα κουτί στις φλέβες μου. Χτυπάει στα τοιχώματα του δέρματος μου. Αλλά δεν βγαίνει έξω. Τρέφεται από τον περίγυρο μου. Τα λεγόμενα που καταπίνω και γίνονται δικά μου. Χωρίς να με ρωτήσουν. Και όταν δεν συμβαδίζω με πατάω και με μισώ που δεν το κάνω. Τα πρέπει που έχω βάλει μέσα μου. Τα εντάξει που έχουν γεμίσει τα πνευμόνια μου. Τα καλά παιδιά από τις καλές οικογένειες που μου έχουν φάει τα συκώτια. Και προσπαθώ να τα βγάλω από μέσα μου. Να τα ξεριζώσω από τα σωθικά μου. Παρακαλάω να ξεράσω το κουτί που έχει χωθεί μέσα μου και εξαιτίας του με ονομάζω πρόβλημα και παράσιτο και ζώο. Και δεν μου φταίει κανένας εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί το κουτί μου δίνει εντολές και με παραμορφώνει και με τιμωρεί. Το κουτί που άφησα εγώ η ίδια να μπει μέσα μου. Εγώ του το επέτρεψα. Μου αφήνει σημάδια και ουλές και με κάνει να αποποιούμαι και να σιχαίνομαι αυτά που πίστευα ότι αξίζουν πάνω μου. Αυτά που στο παρελθόν με έκαναν περήφανη για εμένα. Για την υπόσταση του εαυτού μου. Όλα όσα προσπάθησα σκληρά να γίνω. Αυτά που είδα. Αυτά που άκουσα. Αυτά που διάβασα. Τους ανθρώπους που θαύμασα. Και εξακολουθώ να θαυμάζω. Και θέλω να γίνω κάτι από αυτούς. Να τους πλησιάσω. Να τους μοιάσω. Αλλά σκαλώνω. Και τρέχω. Και πέφτω. Και πνίγομαι. Και σε ακούω και φταίω εγώ που με αμφισβητώ. Είναι σαν αρρώστια. Είναι λοιμός. Είναι μάστιγα. Προσβάλλομαι από τον ιό. Φουσκώνουν οι φλέβες μου. Τις νιώθω να σκάνε. Και το κουτί. Αυτό το βρωμερό κουτί. Οι γωνίες του πιέζουν τα σωθικά μου. Ξεζουμίζουν τον εγκέφαλο μου. Το κουτί με κάνει να σιχαίνομαι όλα αυτά που είμαι. Όλα αυτά που έγινα. Όλα αυτά που δεν έγινα. Όλα αυτά που δεν απάντησα ποτέ στην ερώτηση τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Μία από τις πιο ηλίθιες ερωτήσεις μέσα στον βαρετό συμβατικό μικρόκοσμο με μόνο μια απάντηση να λαμβάνεται ως σωστή. Δεν θέλω να γίνω επάγγελμα. Θέλω να γίνω άνθρωπος. Ρώτα με τι δεν θέλω να γίνω. Σίγουρα δεν θέλω να γίνω σαν εσένα.

Σε μία γέφυρα του είπε "Ας ζήσουμε όπως δεν το έχει ξανακάνει κανείς πριν. Γαμάτα!".

Knight of Cups
Terrence Malick
2015