ΑΝΟΜΟΙΟΣΤΑΣΗ_ 01

"Just a perfect day. You made me forget myself. I thought I was someone else, someone good."

  Lou Reed

Κάντε μια στάση να κατέβω. Σταματήστε ένα λεπτό να σκεφτώ. Δεν θέλω να μιλήσω. Να σκεφτώ θέλω. Το ξέρω ότι σε κουράζω. Και μένα με κουράζω. Αλλά φτάνει. Γιατί δεν παίρνεις το μήνυμα; Ίσως φταίω εγώ που δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στο ρόλο που παίζω στη ζωή σου. Φταίω που δίνω συνειδητά λάθος εντυπώσεις. Σίγουρα φταίω που δεν σου λέω να πας γαμηθείς. Δεν θέλω να σου το πω. Θέλω λίγη ηρεμία. Χρειάζομαι μια ανάσα. Συγγνώμη που πνίγομαι ακόμη και με το παραμικρό. Συγχώρεσε με που μπορεί να γκρινιάζω χωρίς λόγο. Φοβάμαι όμως πως δεν θα αντέξω για πολύ. Και αυτός που θα το πληρώσει θα είσαι εσύ. Και δε φταις πραγματικά. Δεν φταίτε. Κάνετε όμως μικρά ηλίθια πράγματα. Πράγματα που με σκοτώνουν λίγο λίγο. Ερωτήσεις που θα μπορούσε να απαντήσει ακόμα και το ψόφιο χρυσόψαρό μου. Δεν πρέπει να έχω την απαίτηση να θυμάσαι όλα αυτά που σου έχω πει. Ούτε όλα αυτά που έχεις πει εσύ. Αλλά μερικές φορές... Είναι κάτι στιγμές που όλα είναι τόσο λάθος. Δεν πρέπει να ρίχνω το φταίξιμο στο χρόνο. Όμως κάποιες ερωτήσεις επαναλαμβάνονται με μαθηματική ακρίβεια. Το ίδιο και οι απαντήσεις τους. Και όμως συνεχίζεις να ρωτάς. Ξανά και ξανά το ίδιο. Εγώ συνεχίζω να απαντάω. Το ίδιο ξανά και ξανά. Αφού δεν σε νοιάζει γιατί με ρωτάς; Γιατί το κάνεις αυτό; Έτσι δείχνεις πόσο με γράφεις. Πόσο ψεύτικο είναι το ενδιαφέρον σου. Γιατί αν ήταν αληθινό θα θυμώσουν την απάντηση. Αν όχι με την πρώτη φορά, με την πεντηκοστή όγδοη. Δεν σου ζητάω να θυμάσαι την απάντηση. Ούτε τα δικά σου λεγόμενα. Ούτε καν τα γεγονότα. Εγώ γιατί εξακολουθώ να απαντάω; Δεν έχω την απαίτηση να κάνεις το παραμικρό εκτός από ένα πράγμα. Μια ανάσα. Δεν σου ζητάω να θυμάσαι ότι αυτά που περνάς ίσως τα πέρασα και εγώ και εσύ "ήσουν" εκεί. Τώρα με ρωτάς σαν να μην έγινε ποτέ. Εγώ απαντάω σαν να μη τα είπαμε ποτέ. Θέλω μόνο λίγο χώρο για να αναπνεύσω. Και ας ξέρω ότι το μοναδικό άτομο που μπορεί να μου δώσει αυτό το χώρο είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Γιατί είναι ο μοναδικός που είναι υποχρεωμένος να με ανεχτεί. Μην με αγγίζεις. Με ποιο δικαίωμα; Το σκέφτομαι και θέλω να σε χτυπήσω. Έκανες το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις. Δεν το κατάλαβες. Προφανώς. Το ξέρω ότι δεν έφταιγες. Δεν έφταιγες αλλά κουράστηκα να φταίω εγώ για όλα και ας είναι αυτή η αλήθεια. Θέλω να μου πει κάποιος ότι δεν φταίω εγώ. Ότι το φταίξιμο δεν είναι δικό μου. Να μου το πει με τέτοιο τρόπο που θα το πιστέψω. Έστω για λίγο και ας ξέρω ότι είναι ψέμα. Δεν αξίζω και εγώ ένα ψέμα; Ένα πειστικό ψέμα με τέτοιο τρόπο που θα με πείσει ότι είναι αλήθεια; Να που ξαφνικά ζητάω περισσότερα από μια ανάσα. Πρέπει όμως να σταματήσω να με παραμυθιάζω και να μου λέω ότι δεν στεναχωριέμαι και δεν απογοητεύομαι γιατί δεν περιμένω τίποτα από κανέναν. Ούτε από εμένα. Γιατί δεν σταματάτε ποτέ να με εκπλήσσετε. Αρνητικά. Το ίδιο και εγώ. Κάνω πράγματα που ποτέ δεν περίμενα. Δεν μιλάω όπως πρέπει όταν πρέπει. Λέτε πράγματα που δεν σκέφτεστε. Αγγίζετε σημεία που δεν έχετε καμία δουλειά. Αποκτώ φοβίες που ποτέ δεν είχα. Και δεν φταίτε εσείς. Δεν φταίω εγώ. Το ενδεχόμενο να μην φταίει κανείς απορρίπτεται. Γιατί το λέω εγώ. Και ας έχω λαχανί οβάλ κεφάλι.

μπορεί να φταίει το χρώμα,