GV BRIGHT PINK 30gr

"Sometimes I have better relationships with my barber then with people who are into cinema from upper  class."

 Gaspar Noé

Χτυπάει το τηλέφωνο. Έπρεπε να το σηκώσει. Κουβαλούσε πολλά. Μόνο τη συνείδηση της αλλά ήταν αρκετή για τον ατροφικό της ψυχισμό. "Δυνάμωσε λίγο τη φωνούλα σου" της είπε. Ό,τι πρέπει για να της χτυπήσει την πόρτα η κρίση ταυτότητας αυτοπροσώπως. Χάσμα τηλεφωνικής εντύπωσης και εικόνας. Σαν να μην ήταν αρκετό το τηλεφώνημα από μόνο του. "Καλά είμαστε" απάντησε. Ρώτησε και για εκείνον, σιγά μη δε ρώταγε. Ένα "καλά" σώζει τις κρίσιμες στιγμές. "Καλά είναι." είπε. Αναρωτήθηκε αν είχε ποτέ κάτι. Βασικά δεν την ένοιαζε ιδιαίτερα.

ΤΕΛΟΣ σε όλα σας τα προβλήματα. Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για τίποτα. Είμαι εγώ εδώ για να δώσω την απάντηση σε όλα όσα σας ταλαιπωρούν και μάλιστα χωρίς να ξοδέψετε χρόνο και χρήμα. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να πείτε τη λέξη "καλά". Ναι!! Αυτό ακριβώς που ακούσατε κυρίες και κύριοι. Καλά. Επαναλάβετε μετά από μένα. ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ Πάμε! Πιο δυνατά! ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑΑΑΑ!

Και κάπως έτσι γύρισε πίσω. Στο σημείο που ακόμα και η ίδια ανησυχεί για τον ίδιο της τον εαυτό. Η ειλικρίνεια είναι αυτή που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνεία. Για εκείνη δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σιωπή. Ένα κενό. Τη στιγμή εκείνη όλοι αυτοί που είναι στο κεφάλι της σωπαίνουν. Μαζί με αυτούς σωπαίνουν και το μέλλον, τα όνειρα, τα πρέπει, οι εντυπώσεις, η υποκρισία, το "είμαι καλά". Οι μικρές γεύσεις πραγμάτων που υποτίθεται ότι κάνουν τη ζωή πιο ανώδυνη. Ή μάλλον πιο "φυσιολογική". Τα πάντα σταμάτησαν. Τώρα μπορεί να διακρίνει. Να διακρίνει τις φωνές τους. Την ταυτότητα τους. Τα σημάδια που της έχουν αφήσει όλοι τους. Ένα ένα. Τώρα που σταμάτησαν.

Είναι η κατάσταση που μπορεί να βγει από το σώμα της. Φοράει κάποια ρούχα. Θα μπορούσε να φοράει άλλα. Δεν ανήκει πουθενά. Δεν της ανήκει τίποτα. Κάπως έτσι αποκτά ψήγματα ελευθερίας. Θα μπορούσε να την κάνει εικόνα μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων στη μέση ενός μεγάλου κεντρικού δρόμου. Σε ένα καφέ με φίλους. Να τραβάει πλάνα για μια καινούργια ιδέα. Κάπου ξαπλωμένη. Στο πάτωμα του μπάνιου με μια λεπίδα να της σχίζει τη σάρκα. Καθισμένη στο σκαλοπάτι του δωματίου που την περιβάλλει απαλλαγμένη από την πραγματικότητα. Η στιγμή που βιώνει τώρα. Όλα της φαίνονται το ίδιο αληθινά. Μπορεί να νιώσει τους περαστικούς να την σπρώχνουν. Ακούει τις φωνές των φίλων. Κουνάει το κεφάλι της συγκαταβατικά  σαν να συμφωνεί με τα ανύπαρκτα λεγόμενα τους. Αισθάνεται το αίμα να κυλάει ανακουφίζοντας την στιγμιαία. Και όμως δεν έχει κουνηθεί καθόλου. 

Όση ελευθερία και αν γεμίζει έκπληκτη από τη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού, τόσο ανησυχεί για την ύπαρξη της. Τη στιγμή που θέλει τόσο πολύ να επιστρέψει στον έξω κόσμο, να υπακούσει, να γίνει ένας "κανονικός" πολίτης χρήσιμος στην ανθρωπότητα, αναζητά όσο τίποτα άλλο ένα τρόπο επιβίωσης για το προβληματικό της κεφάλι. Νιώθοντας όμως μια κρυφή περηφάνια για τον τρόπο που επιλέγει να ζει. Είναι μια από αυτές τις στιγμές που βγάζει από τον εγκέφαλο της τα κοινωνικά πρέπει που της έχουν στουμπώσει. Δεν καταφέρνει να βγάλει όμως και τις ενοχές που συνοδεύουν αυτή τη περηφάνια που διστάζει να εκφράσει ακόμα και στο μοναδικό άτομο που την ανέχεται. Τον ίδιο της τον εαυτό.

Μπορεί να κάνει τα πάντα να υπάρχουν, μπορεί να πλάσει τον κόσμο, τους ανθρώπους. Ακόμα και την ίδια. Επιχειρεί να φέρει τις εικόνες του μυαλού της όσο πιο κοντά γίνεται στο ωφέλιμο τώρα. Καταφέρνει να την δει να σηκώνεται. Ντύνεται. Πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ για να πάρει πέντε πράγματα. Αισθάνεται καλύτερα. Ίσως της κάνει καλό να βγει λίγο έξω. Σε αυτό το σημείο όμως οι εικόνες διαλύονται από τα δεδομένα της προβληματικής της κατάστασης. Και μόνο στην ιδέα ότι στη μέση της διαδρομής θα το μετανιώσει και θα αισθανθεί μια στεναχώρια μόνο και μόνο γιατί αποφάσισε να πάει στο σούπερ μάρκετ που είναι πέντε βήματα από το σπίτι ενώ ξέρει ότι δεν είναι για τίποτα την ακινητοποιεί. Τότε είναι που κάνει μια δεύτερη απόπειρα επαφής με τον έξω κόσμο. Αυτή φορά με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Μπαίνει σε ηλεκτρονικές σελίδες εμπορικών καταστημάτων και βλέπει όμορφα καινούργια πράγματα, ρούχα και παπούτσια σε διάφορα χρώματα και σχέδια. Θα ήθελε να αποκτήσει κάποια από αυτά. Θα μπορούσε να αποκτήσει κάποια από αυτά. Έπειτα όμως σκέφτεται ότι δεν έκανε κάτι για να τα αξίζει. Επίσης σπάνια πηγαίνει οπουδήποτε.Τότε έρχεται στην επιφάνεια η ιδέα του χρόνου που της έχει απομείνει. Άδικα χάνει το χρόνο της. Άλλωστε δεν θα επιχειρήσει ποτέ να μπει μόνη της σε ένα εμπορικό κατάστημα γεμάτο αιμοδιψή ζόμπι.

Αυτή τη φορά όμως είναι αποφασισμένη και μόνη της. Δεν θα το βάλει κάτω. Προσπαθεί ξανά. Τότε θα ήθελε κάτι να φάει. Η διαδρομή μέχρι την κουζίνα είναι πιο εφικτός στόχος. Και όμως εγκαταλείπει την ιδέα πριν καν την ολοκληρώσει. Δεν πεινάει και τόσο. Μπορεί να ζήσει και χωρίς να καταβροχθίσει τη σαχλαμάρα που σκοπεύει. Ακόμα και αν την κάνει να αισθανθεί λίγο καλύτερα δεν θα κρατήσει για πολύ. Σκέφτεται πόσο θα ήθελε μια φωτογραφία με την Έναστρη Νύχτα του Vincent van Gogh. Θα ήταν όμορφα αυτή η εικόνα να είναι από τα πρώτα πράγματα που αντικρίζει όταν σηκώνεται από το κρεβάτι. Σκέψη που διαρκεί μέχρι την διαπίστωση ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για να σηκωθεί από το κρεβάτι.

Μέχρι που φτάνει στο σημείο να φανταστεί τον εαυτό της νεκρό. Τότε επανέρχεται. Συνειδητοποιεί ότι οι ζωτικές τις λειτουργίες είναι σε φυσιολογικά επίπεδα. Αυτό της υπενθυμίζει ότι όλα τα παραπάνω δεν ήταν τίποτα παραπάνω από σκέψεις. Και ότι μάλλον είναι καλύτερα να σταματήσει να σκέφτεται και να ασχοληθεί με το τώρα και τα μερικά αντικείμενα που έχει δίπλα της. Ένα ποτήρι που από αυτό πίνουμε και καπνό που όταν θέλουμε στρίβουμε ένα τσιγάρο και καπνίζουμε. Πότε θέλουμε;

Και το μυαλό ξεφεύγει από τον έλεγχο της. Σκέφτεται τι της είπε η μάνα της την προηγούμενη εβδομάδα. Αρχίζει να κάνει τους δικούς του συνειρμούς. Άραγε την διπλανή την χτυπάει ο άντρας της; Πόσα επεισόδια της έχουν μείνει; Αύριο θα πάει για καφέ; Τι έχει το βράδυ στην τηλεόραση. Σκέφτεται πολλά πράγματα παράλληλα και πριν ολοκληρώσει το ένα πηγαίνει στο άλλο και στο επόμενο και στο παρακάτω σε συνδυασμό με τα δύο προηγούμενα. Πρέπει να κάνει μπάνιο; Πρέπει να πλύνει τα πιάτα, μήπως να αρχίσει πάλι να στέλνει βιογραφικά, καλύτερα να ανεβάσει ένα βίντεο, μήπως έχει μήνυμα. Την ίδια στιγμή εξετάζει την κατάσταση που βιώνει. Πόσο όμορφο ήταν το La Grande Bellezza του Σορρεντίνο. Αναρωτιέται αν το μυαλό της το κάνει όλο αυτό αυτόματα ή εκείνη το κινεί. Πότε ήταν η τελευταία φορά που της ήρθε περίοδος; Και δεν μπορεί να καταλάβει τη στιγμή που κάποιοι μιλάνε και μαζί με αυτούς μιλάει και η εικόνα, η εντύπωση της, αυτά που δεν θέλει και το ερώτημα αν σε όλους συμβαίνει το ίδιο. Αν της αρέσει αυτό που συμβαίνει; Δεν την βρίσκει στο τέλος ο πρωταγωνιστής.

Μέχρι εδώ όμως είναι μόνη της. Τα ζόρια θα έρθουν όταν ο έξω κόσμος αμυνθεί. Όλα θα αρχίσουν πάλι να τρέχουν. Εκείνη θα πρέπει να αποφασίσει αν θα αφήσει τα γεγονότα να την ακουμπήσουν. Θα εξετάσει τις καταστάσεις και το πρόσημο τους. Δεν συμβαίνει αυτόματα. Όχι για εκείνη. Χαλασμένα αντανακλαστικά. Έπειτα ανάλογα με την εκτίμηση θα αντιδράσει. Πρέπει να διαλέξει ρόλο και να τον εμπλουτίσει με όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά. Ή να αποχωρήσει για πάντα.

Μέχρι τότε όμως έχει να αντιμετωπίσει το τώρα που δεν είναι μόνο ένα ποτήρι και ένας καπνός και ας της το λέμε για να ηρεμήσει κάπως. Ποιος νοιάζεται για την ηρεμία της άλλωστε; Ούτε καν η ίδια. Τίποτα δεν τη νοιάζει. Είναι φορές που παρηγορεί τον εαυτό της. Τον στηρίζει. Προσπαθεί να της φτιάξει την διάθεση με λίγη ζάχαρη, αλάτι, νικοτίνη, αλκοόλ, ενδορφίνες. Είναι όμως και άλλες φορές που είναι αδίστακτη. Βάζει τον εαυτό της στη θέση που αξιολογεί ότι του αξίζει για να μην ξεχνάει ποια είναι, πως είναι, τι έχει κάνει, όλα αυτά που έχει πει, τι έχει δώσει και τι θα πάρει. Αυτές τις στιγμές συνειδητά και ασυνείδητα δημιουργεί με το μυαλό της χαρακτήρες που της λένε να μην το κάνει αυτό γιατί δεν της αξίζει να την πληγώνει έτσι.

Και εσύ μου χαμογελάς και θυμάμαι ότι τώρα πια δεν υπάρχεις.