ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ/ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΨΥΞΗ/ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ.

“Hey little sister, who’s your superman?

 Hey little sister, shotgun.

 It’s a nice day to start again!”

 Billy Idol

Σάββατο μεσημέρι,

μπροστά σε ένα ψυγείο-καταψύκτη στην κουζίνα ενός διαμερίσματος

γεμίζει ένα μπουκαλάκι νερό στη βρύση ωστόσο το νερό δεν είναι αρκετό για να ξεπλύνει τη βρωμιά της κουζίνας,

δεν είναι ικανό να ξεπλύνει κανενός είδους βρωμιά.

-Εσύ τι δεν θυμάσαι;

-Είμαι ένα μικρό χρυσόψαρο.

 Δεν θυμάμαι τίποτα.

-Δεν θυμάσαι τίποτα;

-Δεν θέλω να θυμάμαι.

-Πες το έτσι.

*Ο μεγαλύτερος σε διάρκεια διάλογος εδώ και αρκετό καιρό. Αναμφίβολα ο πιο ουσιαστικός εδώ και χρόνια και ας μην του φαίνεται και ας μην το κατάλαβαν όλα τα πρόσωπα που πήραν μέρος. Δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο προσποίησης της μη κατανόησης του νοήματος του.

Ανάσα. Δεν τους βλέπω. Λείπουν. Ντύθηκα. Δεν έχει σημασία τι φοράω. Τίποτα εξεζητημένο αν και το συζήτησα αρκετά μέχρι να το αποφασίσω. Σημαντικές αποφάσεις που αλλάζουν τον κόσμο, λύνουν τα προβλήματα της ανθρωπότητας γιατί ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ! Διαφημιστική καμπάνια.

Για εκείνον δεν είχε καμία σημασία. Γιατί εγώ τον δημιουργώ.

Άδειο σπίτι. Μετά τις τρεις αναπάντητες και ενώ είχε ήδη αρχίσει να ψάχνει κάτι επίσημο μαύρο αποφάσισα να δώσω σημεία ζωής γιατί δεν φταίει και κάπου βαθιά μου έχουν απομείνει υπολείμματα ψυχής.

στην εξώπορτα,

-Εσείς έτσι υποδέχεστε τον κόσμο;

-Σήμερα ναι.

-Τι έγινε;

-Τίποτα. σιωπή που μου τρυπάει τα αυτιά

Μόνο που είμαι τρελή, έχω κάνει μια απόπειρα, δηλητηριάζω τον εαυτό μου και το άλλο δεν στο λέω γιατί υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος να ζήσουμε ένα κλισέ που σιχαίνομαι γιατί δεν ζητάω την προσοχή κανενός.

Δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει, να φωνάξει ή να με πνίξει. Αν η ζωή δεν ήταν εγωιστική θα με έπνιγε. Αν η ζωή δεν ήταν εγωιστική δεν θα σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να με πνίξει ως σωτήρια λύση. Ξέρω ότι τίποτα από όσα είπα δεν ήταν υπερβολικό, ψέμα ή κάποιου είδους τέχνασμα για να ακούσω μια καθησυχαστική κουβέντα.

Η σκηνή συνεχίζει με ένα ασταμάτητο μονόλογο εκ μέρους μου για το πόσο σκατά είναι η κατάσταση, ξεδιπλώνω τις ενοχές που με έχουν κατασπαράξει, αναλύω δυσλειτουργικά το προβληματικό εγώ μου. “Παραλήρημα" αυτή είναι η σωστή λέξη. Το εμπλουτίζουν περιττοί συναισθηματισμοί, θρήνος και ανούσιες συμβουλές που δεν βοηθάνε ποτέ αυτόν που έχει το πρόβλημα αλλά πάντα αυτόν που τις δίνει.

Κάπνισα καταφέρνοντας να μου αφαιρέσω με μεγάλη επιτυχία περίπου σαράντα λεπτά από την υποτιθέμενη ζωή μου. Γεγονός που με πλημμύρισε περηφάνια για το άτομο μου. Ήμουν ένα βήμα πριν φέρω τα σωθικά μου στον έξω κόσμο όταν ξάπλωσα κάτω από το εθνικό μου φρόνημα και είπα με περισσή σιγουριά “Όλα θα πάνε καλά”. Γέλασε ακόμα και παιδεραστής θανατοποινίτης στις φυλακές του Μεξικού την ώρα που τον βιάζουν τρεις Αφροαμερικανοί στις τουαλέτες θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο αποδίδουν τη δική τους δικαιοσύνη.

Σαν να μπορούσε να ακούσει τις φωνές είπε αυτό που είχα ανάγκη να ακούσω. Δεν ξέρω τι είχα ανάγκη να ακούσω. Ήθελα να ζητήσω να μην κοιμηθώ. Χειρότερο από το να μη μπορείς να κοιμηθείς είναι να μη θέλεις, παραμονεύει το ενδεχόμενο να μην καταφέρεις να ξυπνήσεις. Ακόμη χειρότερο είναι να θέλεις να κοιμηθείς ενώ έχεις αυτόν τον φόβο και να εύχεσαι να γίνει πραγματικότητα. Σίγουρα είναι τρομακτικό να κοιμάσαι και όταν ξυπνάς να μην μπορείς να προσδιορίσεις τον τόπο, τον χρόνο, ανύπαρκτη αίσθηση. Είναι αξιολύπητο να θέλεις να σε εξαφανίσεις, να μην φοβάσαι να χάσεις κάτι γιατί δεν έχουν μείνει και πολλά αλλά να τρέμεις αυτή τη γαλήνια, για τους περισσότερους, κατάσταση. Η κατάσταση που θρέφει τα αξιαγάπητα μοσχάρια.

Αυτός ήταν εκεί όμως. Ξύπνησα στη μέση της νύχτας, σηκώθηκα, προσπάθησα χωρίς επιτυχία να μην ξανακοιμηθώ και το πρωί βρέθηκα χωρίς να θυμάμαι πως πίσω στο κρεβάτι κάνοντας τεράστια προσπάθεια να θυμηθώ τι είχε γίνει. Αν αυτή η σκηνή παιχτεί στο σαλόνι και με βρει κάποιος που δεν πρέπει, τι θα γίνει; Πως θα καταφέρω να δώσω εξηγήσεις για κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό; Δεν αναιρώ την περίπτωση εντοπισμού μιας ομάδας στρουθοκαμήλων. Σε αυτή τη σκηνή όμως το δημιούργημά μου μπορούσε με ακρίβεια να μου διηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια τα κομμάτια της ιστορίας που μου διέφευγαν. Διήγηση διανθισμένη με αρκετά ελαφρυντικά ικανά να καταστήσουν τα κενά μου "φυσιολογικά".

Το νερό τρέχει και όμως... Το έβλεπα μπροστά μου. Μπορώ να μας δω. Αν ήμουν “κανονικός” άνθρωπος θα μπορούσα μέχρι και να δακρύσω από την απελπισία της ειλικρίνειας της στιγμής. Κάπως έτσι μια σκηνή παράκρουσης βασισμένη σε αληθινά γεγονότα κατάφερε να αντικαταστήσει το βαρετό πολυπαιγμένο στήσιμο της σκηνής, τις άθλιες ερμηνείες, τον ανύπαρκτο ρυθμό. Το μπουκάλι γέμισε, το καπάκι γύρισε, η πόρτα του καταψύκτη έκλεισε. Θέλω το καρότο μου τώρα. “Ελεύθερα! Δεν θα κάνεις μπάνιο σήμερα”, μου είπα.

*Σε περίπτωση ουσιαστικής κατανόησης του νοήματος της τελευταίας φράσης δεν ξέρω τι να σου πω. Θα ήθελα να σου πω... Σήμερα δεν είναι μέρα για αλλαγές ή πειραματισμούς.

Αν εσύ ή κάποιο άτομο που γνωρίζεις χρειάζεται βοήθεια, δεν έχω να σου προτείνω κάποια συμβουλευτική γραμμή για να επικοινωνήσεις.