ΥΠΕΡΑΝΩ ΖΑΚΕΤΑΣ

"Fuck the feelings - make me feel something other than disgust."

 Corey Taylor

Ξεκίνησε. Ο δέκτης μοιάζει να το παρακολουθεί. Προετοιμασμένος για ενδεχόμενη φρικαλεότητα. Ο δημιουργός σε κατάσταση ετοιμότητας. Καραδοκεί. Η θέση που επιλέγει άβολη. Η οπτική γωνία εξαιρετική. Από εκεί μπορεί να δει την κάθε κίνηση. Να ακούσει το παραμικρό σχόλιο, την κάθε ανάσα, ακόμα και σκέψη. Ενώ το μπράτσο της πολυθρόνας στην οποία κάθεται κοντεύει να μπει στον κώλο του, το μόνο που τον νοιάζει είναι το μωρό του. Αυτή τη στιγμή είναι εκτεθειμένο, απροετοίμαστο, σε καμία περίπτωση όμως σιωπηλό, αδύναμο. Η σύστασή του του επιτρέπει αν όχι να χώσει μια κλωτσιά, να σπρώξει την καρέκλα ή έστω να πλύνει τα χέρια του και πριν τα σκουπίσει να πιτσιλίσει δήθεν τυχαία τον ανυποψίαστο. Τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος. Σε περίπτωση δε που ο ανυποψίαστος φοράει γυαλιά ακόμα καλύτερα. Δεν προσπαθεί να πει κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη λέει. Ήθελε μόνο να γεννηθεί. Ο δημιουργός του ήθελε να το φέρει στη ζωή και ας μην επρόκειτο για τον μεσσία. Η φτωχή του ύπαρξη είναι αρκετή.

Στοπ. Τσίμπησε. Προσβλήθηκε; Μήπως τον κλώτσησε λίγο στον καθωσπρεπισμό; Δεν θα ζητήσει συγγνώμη, η μανούλα έτσι του έμαθε. Του τράβηξε λίγο το μπλουζάκι σαν ενοχλητικό νήπιο; Το ήξερες; Αλήθεια; Θεωρεί ότι ξέρει. Σκατά ήξερες. Σκατά ξέρει και ο δημιουργός που αντί να σταθεί στο ύψος του και να υπερασπιστεί το πλάσμα που έφερε στον κόσμο όπως οφείλει, χρησιμοποιεί μια ανόητη δικαιολογία λες και την έχει ανάγκη. 

"Δεν έχεις ανάγκη καμία δικαιολογία. Οφείλεις να στηρίξεις τη θέση σου. Αυτό που εσύ έπλασες. Αυτό που εσύ πιστεύεις. Και όμως το μωρό σου στάθηκε στο ύψος του. Σ' αντίθεση με εσένα."

Η αντίδραση του δέκτη δίνει λόγο ύπαρξης στο δημιούργημα. Η ενόχληση του όμως προκαλείται από μια διευκρίνιση και όχι από το σύνολο. Από μία λέξη και όχι μία κατάσταση. Ανικανότητα του δημιουργού; Ερασιτεχνικός χειρισμός; Πολυπαιγμένο περιεχόμενο; Αναισθησία του ανθρώπου; Δεδομένη καθημερινότητα; Ο δέκτης κρίνει ότι γνωρίζει τη σημασία της λέξης και βρίσκει τη διευκρίνιση που γίνεται, περιττή, μάλλον ενοχλητική. Μήπως λοιπόν το πρόβλημα είναι ότι όλοι "το ξέρουμε"; Γιατί βρίσκεις ενοχλητική μια λέξη που αναφέρεται σε κάτι που κάνουν όλοι οι οργανισμοί του πλανήτη; Δεν σε ενοχλεί η ξεφτίλα, τα πεταμένα περιοδικά που είναι για πέταμα πριν ακόμα δημιουργηθούν, οι άνθρωποι που με δική τους "επιλογή" είναι μέρος αυτών είτε ως συστατικά είτε ως καταναλωτές; Δεν σε ενοχλεί ο τρόπος αντιμετώπισης που δεχόμαστε και παράγουμε. "I saw life" και η γοητεία του καπιταλισμού σε μερικά εκατοστά. Στην Αμαλίας με τέσσερα σπίτια και ένα ξενοδοχείο τι σου χρωστάω. Είναι κάτι που δεν σε ενοχλεί μικρή μου πριγκίπισσα, σε αντίθεση με τα προϊόντα κένωσης. Θα ήθελα να σε ρωτήσω, όταν τα βλέπεις στο μπάνιο σου, όταν τα παράγεις, όταν τα μυρίζεις σοκάρεσαι και τότε; Όταν στα χώνουν στη μούρη; Για την κατάντια, την ασφυξία, την καταστροφή που οι ίδιοι σπέρνουμε και μας θερίζει, τι έχεις να πεις; Αλλά ξέχασα δεν σε ενοχλεί καν το περιεχόμενο, αλλά η λέξη. Δηλαδή η σύνθεση πέντε γραμμάτων. Και όμως εσύ δεν θα δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Με ακούς; ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. Δικαίωμα και χρέος σου είναι να ενοχληθείς με αυτό που εσύ επιθυμείς. Απλά αναρωτιέμαι για τις εικόνες με τις οποίες έχουμε συμφιλιωθεί, τις καταστάσεις που αγαπάμε, για τις λέξεις που μισούμε, τους ανθρώπους που γινόμαστε.

Δεν έχω κανένα δικαίωμα να πυροβολήσω τον δέκτη. Συγγνώμη αν το έκανα ήδη. Δεν ισχύει το ίδιο για τον "καλλιτέχνη". Γιατί ο ίδιος ένιωσε την ανάγκη να κάνει αυτή την επισήμανση; Γνωρίζει πολύ καλά για τι πράγμα μιλάει. Ξέρει ότι οι άλλοι γνωρίζουν. Ξέρει ποια λέξη χρησιμοποιεί. Υποστηρίζει εμβρόντητα ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μερικά φωνήεντα και σύμφωνα στη σειρά. Και όμως. Φτηνό μέσο; Ανάγκη; Φόβος; Υποβάθμιση των υπολοίπων; Εκκεντρικότητα; Ικανοποίηση του τίτλου του; Αδυναμία; Ευρηματικότητα; Όλα ή τίποτα το έργο του μίλησε και σώπασε. Αυτό οφείλει να κάνει. Γιατί αυτό που προκύπτει θρέφει τις εγωιστικές ανάγκες του δημιουργού. Κάτι παραπλήσιο με εκείνες τις υστερικές μανάδες που τρέχουν τα παιδιά τους ενώ είναι ακόμα μωρά από δραστηριότητα σε δραστηριότητα στο βωμό εκπλήρωσης των δικών τους ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Εκείνα χρήζονται στρατιώτες με αποστολή να κάνουν όλα όσα δεν κατάφεραν οι ίδιες. Με το ελαφρυντικό ότι η ζωή τα έφερε διαφορετικά απ' ότι είχαν σχεδιάσει και με τη συνδρομή της ευλογημένης χημείας κοιμούνται με ελαφρύτερη συνείδηση τα βράδια. Στην περίπτωση της έκφρασης όμως τα ελαφρυντικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ανούσια δικαιολογία. Επιεικώς δειλία και ανθρώπινη αδυναμία κρυμμένη πίσω από μια σύνθεση, το λεγόμενο "έργο" υπό τη σκέπη της επιθυμίας, επιστημονικής φαντασίας, για ένα καλύτερο κόσμο. 

Λοιπόν για να μην ανήκει σε κανέναν καμία σφαίρα δικαιωματικά. Τέρμα η αποποίηση ευθυνών, η υπεκφυγή, οι δικαιολογίες. Η τοποθέτηση είναι δύναμη, αν ληφθεί υπόψη η κοινωνία που ανήκουμε, υπερφυσική. Ο αόρατος μανδύας του Χάρι Πότερ. Καθιστά το άτομο ικανό όχι να κρύβεται αλλά να βρίσκεται ανάμεσα μας, να κυκλοφορεί, να βλέπει, να ακούει, να μαζεύει, να φτιάχνει και vouilà. Δημόσιο χρέος απέναντι σε αυτό που ο ίδιος έπλασε, να το υποστηρίξει  σαν καλή μάνα γνωρίζοντας καλύτερα από τον οποιοδήποτε τα προτερήματα και τα ελαττώματα του.

Και όμως ποιος θα πει στον δημιουργό τι πρέπει να κάνει όταν μάλιστα έχει τη δυνατότητα να σε ξεφτιλίσει υπό τον όρο "καλλιτεχνική δημιουργία";

                   

το μωρό_ https://vimeo.com/350137427