ΕΚΤΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ
“What’s the worst thing I’ve stolen? Probably little pieces of other people’s lives. Where I’ve either wasted their time or hurt them in some way. That’s the worst thing you can steal, the time of other people. You just can’t get that back.”
Chester Bennington
Βίτσι 23
Τετάρτη 20.07.2019
09:45
Κανονικά θα έπρεπε να πω ότι στέκομαι και περιμένω, όχι όμως. Έρπομαι, κλεμμένο. Βουλιάζω. Ψάχνω να βρω ένα λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ. Ψάχνω να βρω μισό λόγο, οτιδήποτε, κάτι που θα με κάνει να αισθανθώ κάπως καλύτερα. Αργοπεθαίνω, υπερβολή. Εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί ή κάποιος οδηγός να χάσει τον έλεγχο του οχήματος του, τι φταίει. Ένας αξιάγαπητος βρυκόλακας μου πίνει το αίμα, δεν είναι στη μόδα πια, ωραία τότε ένα βρυκόλακας μου πίνει το αίμα. Ζηλεύω που οι βρυκόλακες δεν είναι ορατοί στους καθρέφτες. Αν ήμουν βρυκόλακας δεν θα έβλεπα την αντανάκλαση μου τώρα στο τζάμι του κίτρινου αυτοκινήτου που είναι παρκαρισμένο δίπλα μου. Δεν μου πέρασε από το μυαλό, κινδυνεύω γιατί αν με συμπαθήσει ο εθελοντής βρυκόλακας αφού σχεδόν με σκοτώσει, θα μου δώσει να πιω λίγο αίμα και τότε θα γίνω και εγώ βαμπίρ, απέθαντος, και θα ζήσω για πάντα ψάχνοντας απεγνωσμένα κάποιον να με παλουκώσει στη καρδιά για να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο μου. Καλύτερα να με ξεκοιλιάσει ένας σχιζοφρενής δολοφόνος, ένας τυχαίος, οποιοσδήποτε, δεν με απασχολεί αν θα έχει κάποιο συγκεκριμένο εργαλείο που είναι προέκταση του χεριού του και τον χαρακτηρίζει, ένα πριόνι ή κάτι πιο ευφάνταστο, μια σέγα για παράδειγμα. Σε αυτό το σημείο οφείλω να τον ευχαριστήσω για αυτή την ευγενική του χειρονομία, του απονέμονται τιμές αρχηγού κράτους γιατί το Άγιο φως είναι τόσο άγιο όσο είμαι και εγώ.
09:50
Αν ο ιδιοκτήτης του κίτρινου αυτοκινήτου δούλευε πρωινή βάρδια σε ένα εργοστάσιο έξω από το Κιλκίς η εμπειρία που βιώνω αυτή τη στιγμή θα ήταν πολύ πιο ανώδυνη. Αντικρίζω ένα πλάσμα, δεν φαίνεται πολύ κακό, ούτε και καλό όμως. Υπάρχει. Όλα τα παραπάνω μπορεί να μην υπάρχουν αυτό όμως είναι εδώ. Αν δεν το ήξερα νομίζω θα μπορούσα να το συμπαθήσω λίγο. Με ποιο τρόπο μπορείς να εξασφαλίσεις τη συμπάθεια κάποιου; Είναι κάτι που το κερδίζεις, συμβαίνει ή απλά δεν σε αντιπαθούν; Είναι κάτι σαν την ασυλία σε ριάλιτι επιβίωσης όπου κάποιοι χάνουν και βγαίνουν από το παιχνίδι και αυτός που μένει τελευταίος κερδίζει; Τι πρέπει να κάνω για να μην ρίξω τα τουβλάκια; Κέρδισα από το κοινό ή από την επιτροπή; Πάλι ο ανεμοστρόβιλος μέσα στο κεφάλι μου.
09:59 “γεια σας Γιάννη!”
Πάλι διαφημίσεις, κάνε μου λίγη παρέα. Τώρα είναι που θα περάσει ο κάθε πικραμένος που έχει μείνει τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω και πιστεύει ότι θα κατακτήσει την ανθρωπότητα με την ένταση των ηχείων του αυτοκινήτου του “Let's grow old together and die at the same time.” και μετά ξύπνησα. Κατάλαβα τι είσαι δεν χρειάζεται να χώνεις τα δάχτυλα στο στόμα σου και να σφυρίζεις και από το παράθυρο. Σε περίπτωση που είσαι αίμα μου ισχύουν τα ίδια. Καλύτερα οι διαφημίσεις λοιπόν.
10:10
Περνάνε γύρω μου πλάσματα. Κάποια αφήνουν μια εντύπωση βιασύνης, κάπου πάνε, άλλα πάλι περνάνε αδιάφορα. Όλα διαφέρουν μεταξύ τους, κανένα δεν είναι ίδιο με το άλλο, έχουν διαφορετικά σχήματα και χρώματα. Αυτό είναι το στοιχείο που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Κάποια είναι σιωπηλά, άλλα πάλι βγάζουν κραυγές, συχνά άναρθρες. Κάποια είναι πολύ όμορφα, άλλα λιγότερο. Συχνά μου φαίνονται απειλητικά. Ορισμένα μου προκαλούν αμηχανία, άγχος, έντονη νευρικότητα, τάσεις φυγής ή αυτοκτονίας. Αυτά τα πλάσματα δεν θέλω να τα συναντώ, δεν θέλω να τα ξέρω, δεν θέλω να με μάθουν. Υποθέτω, πάνω σε μια στιγμή αισιοδοξίας, αμοιβαία τα αισθήματα.Βίτσι 23
Τετάρτη 20.07.2019
09:45
Κανονικά θα έπρεπε να πω ότι στέκομαι και περιμένω, όχι όμως. Έρπομαι, κλεμμένο. Βουλιάζω. Ψάχνω να βρω ένα λόγο για τον οποίο βρίσκομαι εδώ. Ψάχνω να βρω μισό λόγο, οτιδήποτε, κάτι που θα με κάνει να αισθανθώ κάπως καλύτερα. Αργοπεθαίνω, υπερβολή. Εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί ή κάποιος οδηγός να χάσει τον έλεγχο του οχήματος του, τι φταίει. Ένας αξιάγαπητος βρυκόλακας μου πίνει το αίμα, δεν είναι στη μόδα πια, ωραία τότε ένα βρυκόλακας μου πίνει το αίμα. Ζηλεύω που οι βρυκόλακες δεν είναι ορατοί στους καθρέφτες. Αν ήμουν βρυκόλακας δεν θα έβλεπα την αντανάκλαση μου τώρα στο τζάμι του κίτρινου αυτοκινήτου που είναι παρκαρισμένο δίπλα μου. Δεν μου πέρασε από το μυαλό, κινδυνεύω γιατί αν με συμπαθήσει ο εθελοντής βρυκόλακας αφού σχεδόν με σκοτώσει, θα μου δώσει να πιω λίγο αίμα και τότε θα γίνω και εγώ βαμπίρ, απέθαντος, και θα ζήσω για πάντα ψάχνοντας απεγνωσμένα κάποιον να με παλουκώσει στη καρδιά για να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο μου. Καλύτερα να με ξεκοιλιάσει ένας σχιζοφρενής δολοφόνος, ένας τυχαίος, οποιοσδήποτε, δεν με απασχολεί αν θα έχει κάποιο συγκεκριμένο εργαλείο που είναι προέκταση του χεριού του και τον χαρακτηρίζει, ένα πριόνι ή κάτι πιο ευφάνταστο, μια σέγα για παράδειγμα. Σε αυτό το σημείο οφείλω να τον ευχαριστήσω για αυτή την ευγενική του χειρονομία, του απονέμονται τιμές αρχηγού κράτους γιατί το Άγιο φως είναι τόσο άγιο όσο είμαι και εγώ.
09:50
Αν ο ιδιοκτήτης του κίτρινου αυτοκινήτου δούλευε πρωινή βάρδια σε ένα εργοστάσιο έξω από το Κιλκίς η εμπειρία που βιώνω αυτή τη στιγμή θα ήταν πολύ πιο ανώδυνη. Αντικρίζω ένα πλάσμα, δεν φαίνεται πολύ κακό, ούτε και καλό όμως. Υπάρχει. Όλα τα παραπάνω μπορεί να μην υπάρχουν αυτό όμως είναι εδώ. Αν δεν το ήξερα νομίζω θα μπορούσα να το συμπαθήσω λίγο. Με ποιο τρόπο μπορείς να εξασφαλίσεις τη συμπάθεια κάποιου; Είναι κάτι που το κερδίζεις, συμβαίνει ή απλά δεν σε αντιπαθούν; Είναι κάτι σαν την ασυλία σε ριάλιτι επιβίωσης όπου κάποιοι χάνουν και βγαίνουν από το παιχνίδι και αυτός που μένει τελευταίος κερδίζει; Τι πρέπει να κάνω για να μην ρίξω τα τουβλάκια; Κέρδισα από το κοινό ή από την επιτροπή; Πάλι ο ανεμοστρόβιλος μέσα στο κεφάλι μου.
09:59 “γεια σας Γιάννη!”
Πάλι διαφημίσεις, κάνε μου λίγη παρέα. Τώρα είναι που θα περάσει ο κάθε πικραμένος που έχει μείνει τουλάχιστον μια δεκαετία πίσω και πιστεύει ότι θα κατακτήσει την ανθρωπότητα με την ένταση των ηχείων του αυτοκινήτου του “Let's grow old together and die at the same time.” και μετά ξύπνησα. Κατάλαβα τι είσαι δεν χρειάζεται να χώνεις τα δάχτυλα στο στόμα σου και να σφυρίζεις και από το παράθυρο. Σε περίπτωση που είσαι αίμα μου ισχύουν τα ίδια. Καλύτερα οι διαφημίσεις λοιπόν.
10:10
10:15
Γιατί είμαι εδώ αφού δεν θέλω να είμαι. Γιατί μου το κάνω αυτό; Στρίβω τσιγάρο. Μια ομάδα από μικρά πλάσματα περνάει. Για λίγο μου δημιουργείται η αίσθηση ότι είμαι η κακιασμένη γριά στο λεωφορείο που έκανε παρατήρηση σε μένα και τις φίλες μου όταν ήμασταν 14 γιατί μιλούσαμε δυνατά και την ενοχλούσαμε και καλά. Περπατάνε και σπρώχνονται με κοιτάνε επίμονα, δεν είμαι σίγουρη αν με κοιτάζουν όντως ή αν είναι ιδέα μου, πάντως αυτά είναι από τα απειλητικά. Αυτή τη στιγμή μου λείπει η μακρυμάνικη ζακέτα μου. Μου λείπει περισσότερο και από τα λογικά μου. Τα λογικά μου δεν μου έλειψαν ποτέ. Και ψάχνω γρήγορα να σκεφτώ κάτι και να βρεθώ σε μια παράλληλη πραγματικότητα που θα με πάρει από εδώ. Σκέφτομαι τότε που είχα υπερφυσικές δυνάμεις και ήμουν πολύ πολύτιμη και μια ομάδα κακών ήθελε να με πάρει με το μέρος της για το δικό της συμφέρον, εγώ όμως φοβόμουν και ο προστάτης μου ο οποίος μου είχε τεράστια αδυναμία έκανε τα πάντα για να είμαι ασφαλής, μακριά από αυτούς. Δεν μου αρέσει, ας μετρήσω κάτι. Ένας κρεμασμένος, δύο κρεμασμένοι, τρεις. Σε αυτό το σημείο νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω το κράτος για τις πινακίδες στους δρόμους και συγκεκριμένα για το ύψος τους που δεν επιτρέπει τον απαγχονισμό άντρα ύψους 1,78. Στιγμιαία, αν ήμουν ροκ σταρ θα είχα πεθάνει στα 27.
10:25
Φασαρία, τα δέντρα κουνιούνται, νομίζω ότι εγώ τα επηρεάζω, θα πέσουν πάνω μου και θα χαθώ κάτω από αυτά, θα μπει λάσπη στο στόμα μου και στα μάτια μου και δεν θα μπορώ να αναπνεύσω, θα πνιγώ, θα προσπαθώ να πω έστω δυο λέξεις, τις τελευταίες μου και εγώ δεν θα μπορώ και κανένας δεν θα κάνει τίποτα για αυτό, ούτε εγώ θα έκανα, ενώ τα δάχτυλα και τα βλέμματα με καρφώνουν εγώ αναρωτιέμαι γιατί με άφησα να φτάσω μέχρι εδώ.
10:26
Χτυπάει το τηλέφωνο και διστάζω να το σηκώσω, δεν ξέρω τι μπορεί να μου πουν, έχω λίγα λεπτά να ζήσω μέσα στην άγνοια, αυτό που θα ακούσω μπορεί να αλλάξει την υποτιθέμενη ζωή μου, να την κάνει ακόμα πιο άθλια. Εκμεταλλεύομαι τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν φτάσει η πληροφορία στα τρυπημένα αυτιά μου.
10:37
Κλάμα μωρού, φωνές παιδιών, ενοχλητικοί στα μπαλκόνια, γαβγίσματα, ήχοι μηχανών, αυτοκινήτων, ομιλίες, νερά, κάποιος πλένει το αμάξι του και ένας ήχος που σου τρυπάει το μυαλό, ακούγεται πιο δυνατά λες και θα σου λιώσει το κρανίο. Ωχ αυτό δεν ακούγεται. Είμαι εγώ. Δεν το ακούνε οι άλλοι τουλάχιστον. Για λίγο είχα ξεχάσει το κίτρινο αυτοκίνητο. Το πλάσμα είναι ακόμα εδώ. Δεν είναι τόσο τρομακτικό, αποκρουστικό. Τουλάχιστον δεν πειράζει κανέναν εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν το βλέπω έξω νομίζω το συμπαθώ κάπως περισσότερο. Δες το πως στέκεται το καημένο, μωρέ δεν είναι τόσο αηδιαστικό, τουλάχιστον τώρα, νομίζω. Γιατί μωρέ κάποιος που δεν το ξέρει να το σιχαθεί, δεν είναι τόσο κακό. Τώρα που το βλέπω αν κάνω για λίγο πως δεν το ξέρω καλά και αν προσποιηθούμε ότι έχω ψυχή, δεν με ενοχλεί.
10:39
Κατεβαίνει κάποιος από την παλιά πολυκατοικία, περπατάει βιαστικά, απομακρύνομαι διακριτικά, ανοίγει με το κλειδί του το κίτρινο αυτοκίνητο που είναι δίπλα μου και φεύγει. Κάπου θα είχε να πάει. Πήρε και το πλάσμα μαζί του. Εγώ γιατί περιμένω ακόμα αφού δεν υπάρχει ένα μέρος που να θέλω να πάω; Και να ήθελα... Ακόμα και το 42 πέρασε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου