x αδα

“Can’t you hear me, I'm bleeding on the wall?

 Can’t you see me, I’m pounding on your door?”

 The Walkmen

Είμαι μέσα στο ψυγείο εδώ και δύο μέρες. Χθες η πόρτα άνοιξε δώδεκα φορές και σήμερα προς το παρόν τέσσερις. Καμία από αυτές τις φορές δεν ήταν η ώρα μου. Το ξέρω ότι δεν θα αργήσει. Κάποιοι γυρνάνε πίσω μισοί. Κάποιοι δεν γυρνάνε καθόλου. Άλλοι.

Ήρθε. Είμαι έξω. Είναι και άλλοι. Εκείνο στέκεται στη γωνία. Είχαν δίκιο, είναι όντως τρομακτικό. Έχω ακούσει πολλά για Αυτό. Τώρα. Το βλέπω. Δεν Το καταλαβαίνω. Τίποτα δεν καταλαβαίνω. Άλλωστε πότε κατάλαβα κάτι;

Ξεκινάμε. Τρεις είναι οι τρόποι σπασίματος. Πρώτος. Μετωπική σύγκρουση δύο ομοίων. Δεύτερος. Μετωπική σύγκρουση με κάποια επιφάνεια. Τρίτος. Οριζόντιος διαχωρισμός στο κέντρο από τον ίδιο τον χρήστη. 
Δεν ξέρω ποιον από τους τρεις προτιμώ. Ίσως τον τρίτο, είναι ο πιο σπάνιος και τον θεωρούν εντυπωσιακό γιατί λίγοι χρήστες έχουν την ικανότητα.

Διαμελισμός. Κρακ. Σςςς. Να προλάβω να καταλά… Μάλλον ο δεύτερος ήταν. Δεν έχει σημασία. Τίποτα δεν έχει σημασία. Πότε είχε;

Είμαι μέσα Του. Είναι και άλλοι. Και κάνει τόσο θόρυβο και γυρνάει γύρω γύρω γύρω γύρω και γύρω γύρω και χάνομαι. Χάνω τα μέλη μου και φεύγουν τα κομμάτια μου και χτυπάω στα τοιχώματα Του και χτυπάνε και άλλοι. Ανακατεύομαι. Ζουμιά. Δεν ξέρω ποια υγρά είναι δικά μου και ποια των άλλων. Μια απαίσια μυρωδιά. Και συνέχεια μπαίνουν και άλλοι και άλλο και θέλω να πω κάτι, έστω ένα τραγούδι και ας είναι και ρεμπέτικο και δεν. Στοπ. Αχ ένα δάχτυλο. Ξανά. Γύρω γύρω γύρω. Δεν μου ανήκω. Τίποτα δεν μου ανήκει πια. Ποτέ δεν μου άνηκε. Γινόμαστε ένα. Μια μάζα, ένα μείγμα...

“Ψήνουμε σε πολύ καλά προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 50 λεπτά με 1 ώρα περίπου. Αφού βγάλουμε το κέικ από το φούρνο, το αφήνουμε μέσα στη φόρμα για 15 λεπτά, έπειτα ξεφορμάρουμε σε πιατέλα.”

Κάντε με ό,τι θέλετε. Αρκεί να τρώγομαι.