"ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΑΝΕ ΣΤΡΑΒΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ."

....

Δώδεκα παρά πέντε. Όλοι μαζεύτηκαν, περιμένουν. Περιμένουν μέχρι να ξεστολιστεί το δέντρο από το νεκροταφείο απέναντι. μπλα μπλα μπλα και σκάνε. Σε διάφορα χρώματα, σχήματα. Τα παιδιά κοιτάνε. Χαίρονται.

Έτσι σκάει και αυτό. Εκεί που δεν το περιμένεις μια λάμψη φωτός, σε ξαφνιάζει, σε αιφνιδιάζει, σε τρομάζει. Κάνει τα πάντα λίγο πιο λαμπερά ακόμα και αν εκείνος είναι ακόμα εκεί. Όσα πυροτεχνήματα και να σκάσουν θα είναι εδώ. Είναι μέσα σε όλα, ακόμα και αν τα δέντρα, το ταβάνι, οι πόρτες δεν φωνάζουν συνέχεια. Σε λίγες μέρες. Εγώ γιατί είμαι ακόμα εδώ; Όχι πάλι. Μετράω κάθε μέρα. Σε λίγο κλείνουμε τα δύο χρόνια. Δύο ολόκληρα χρόνια. Πριν δύο χρόνια. Δεν θα μετρήσω άλλο. Θα ρθω να σε βρω.

Ξεκίνησε αλλιώς, από τα πυροτεχνήματα. Ξαφνικά σηκώνεσαι πιο εύκολα το πρωί, πίνεις νερό, σε μισείς λιγότερο. Ποιο το νόημα; Ημερομηνία λήξης. Και πάλι σε σένα κατέληξα. Δεν κατέληξα σε εσένα ακριβώς. Από εσένα ξεκίνησα. Ήσουν και θα είσαι παντού. Αν μπορούσες να δεις, αν ήξερες. Δεν έχει σημασία τι θα έκανες εσύ, εσύ είσαι υπέροχος. Και ναι θα χρησιμοποιώ ενεστώτα γιατί χρειάζομαι χρόνο και αναιρώ την πραγματικότητα που σε πήρε.

Γιατί; γιατί ρε γαμώτο; γιατί; γιατί; γιατί; γιατί; γιατί; γιατί; γιατί; γιατί; γιατί; γιατί εσύ και όχι εγώ; με αηδιάζω. Γιατί σε όλα να βάζω ένα “εγώ”; Χέστηκα για τα άλλα. Εσύ με νοιάζεις. Είσαι τα πάντα, είσαι παντού και πονούσες. Πονάω όταν σκέφτομαι πόσο πόνεσες.

Μου έμαθες να μην φοβάμαι γιατί τα βράδια μου μιλούσες και έτσι δεν είχε τόσο ησυχία και είχα παρέα. Μου μιλούσες και έτσι δεν άκουγα καθαρά τις στιγμές που με ξεφτίλιζαν. Φώναζες και για μένα όταν δεν μπορούσα ούτε καν να αναπνεύσω, μην με ακούσουν κατά λάθος. Μου έδινες δύναμη να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να διεκδικήσω, να μιλάω γιατί ήταν άδικο γαμώτο, θυμάσαι πως είχε η κατάσταση, πόρτες κλειστές. Ήσουν μπροστά όταν ήμουν αποφασισμένη. και; Εγώ είμαι ακόμα εδώ και εσύ; Εγώ είχα πάει για ψώνια όταν εσύ. Με τρελαίνει ότι υπήρξε μια στιγμή χρόνου, αυτή η χρονική στιγμή που εσύ το έκανες και εγώ υπήρχα αλλά δεν έκανα τίποτα. Έκανα κάτι ασήμαντο, ενώ εσύ. Ακόμα όμως και με αυτό που έκανες μου θύμισες ότι είμαι άνθρωπος, εσύ που παλιά είχες πει ότι ο πόνος συνηθίζεται εύκολα, δεν θέλω να σε ακούω να το λες πια, το αποφεύγω, δεν το αντέχω.

Ακόμα και όταν ο μοναδικός με πρόδωσε, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα τότε.

Έλεγες ότι ήσουν εδώ που είμαι και πως αν είχα το όνειρο θα έφτανα κάποια μέρα εκεί που είσαι εσύ, αν πίστευα στον εαυτό μου. Και το έκανα, πίστεψα στον εαυτό μου, όντως το έκανα, γιατί όπως λες αν δεν το κάνω εγώ ποιος θα το κάνει. Και τώρα πάει το όνειρο, ποιο όνειρο, εσύ έχεις σημασία.

τραγική ειρωνεία. τώρα αυτές σου οι λέξεις πάλι κρύβουν μια αλήθεια, με διαφορετική ερμηνεία γιατί το εκεί που είσαι είναι διαφορετικό. και πάλι δίκιο έχεις όμως με μια ερμηνεία του παρανοϊκού μυαλού μου που σίγουρα δεν θα σου άρεσε γιατί σε καμιά περίπτωση δεν θα μας έλεγες κάτι τέτοιο.

Διαβάζω πράγματα που έλεγες και είχα ξεχάσει ότι εσύ μου τα είχες πει. Εσύ μου τα έμαθες, γιατί είσαι καλός δάσκαλος. Γιατί με εσένα μεγάλωσα, μαζί μεγαλώσαμε, πριν τις μεγάλες καταστροφές. Μπορεί να ήσουν μακριά αλλά εσύ μου έμαθες πως να συμπεριφέρομαι, αυτοί που έπρεπε να μου μάθουν θυμάσαι τι μου έκαναν. Γιατί πάντα σε σένα γυρνούσα ακόμα και όταν χανόμουν, όταν ήμουν λάθος, τρελή, γλυκιά, ιδιαίτερη, άχρηστη. Σε ευχαριστώ. Δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω γιατί χάρη σε σένα δεν τους μοιάζω ούτε στο ελάχιστο. Το ίδιο φοβόμασταν.

Όταν έφυγε πρώτος, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήσουν εσύ. Η σκέψη ότι στεναχωριόσουν τρομερά, πονούσες, μου πάγωνε το αίμα.

Εδώ πάλι, κοντά τότε, στο περίπου, όταν περιμέναμε να τακτοποιηθεί ενώ ήδη είχε αργήσει... δεν με πειράζει μωρέ, να με έβλεπες όμως από μια γωνιά. Μόνο να με έβλεπες. Δεν φοβήθηκα κανέναν από τους πρόθυμους που έλεγες. Δεν πουλήθηκα, ακόμα και αν κάποιες φορές ανησυχούσα ότι το έκανα, όχι αγάπη μου ποτέ, ούτε εγώ ήθελα να γίνω σαν αυτούς. Ακριβώς "World is a vampire" λίγοι καταλαβαίνουν, μπορεί και κανένας αλλά δεν με νοιάζει. Εσύ έτσι με έμαθες. Όταν είπε για την εφηβεία μου, θυμάμαι να λες ότι στα 24 σου ήσουν ακόμα θυμωμένος και φώναζες, και εγώ ούτε που τα είχα κλείσει ακόμα και δεν είναι ο αριθμός το θέμα. Να ήσουν μπροστά. Πού να ξερα, σε λίγο θα είχες φύγει, όταν μου είπε να το ξεπεράσω ήσουν παρελθόν. Δεν θα είσαι ποτέ παρελθόν. Δεν ήταν γεγονότα, εσύ ήσουν. Μόνο εσύ. Καλά έλεγες στους κύκλους, ήξερες εσύ, δεν έπρεπε να τους αφήσω να μπουν στο κεφάλι μου. Τον δικό μου κανείς δεν τον κατάλαβε, για σένα ήταν. Το  ξέρεις; Να πρόσεχεις. Να περιμένεις.

Τα πυροτεχνήματα σκάνε και προς τα κάτω. Τι είπα ε; Και ας μην φοράω καπέλο. Πως σου άρεσε εκείνο το καπέλο; Δεν μου άρεσε, τι σημασία έχει; Πανέμορφος ήσουν και πάλι. Ώρες ώρες σκέφτομαι άσχημα πράγματα από το παρελθόν, οτιδήποτε, ακόμα και πληγές και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι σίγουρα καλύτερα ήταν, γιατί ήσουν εδώ, υπήρχες και ο κόσμος ήταν πιο όμορφος αλλά σίγουρα όχι αρκετός. Δεν σου έχω θυμώσει, με σένα ποτέ, με μένα θυμώνω γιατί είμαι άνθρωπος και ζω σε ένα κόσμο, είμαι μέρος ενός κόσμου, που σε πλήγωσε, σε πόνεσε και τιμωρήθηκε σκληρά όμως στο τέλος, γιατί σε έχασε. Δεν σε έχασε, εσύ έφυγες, του στέρησες εσένα γιατί η αλήθεια είναι ότι αυτός ο κόσμος δεν σου άξιζε και καλά να πάθει. Όλοι μας, καλά να πάθουμε. Για άλλους λέω ότι τουλάχιστον ησύχασαν, δεν υποφέρουν άλλο. Για σένα πάλι δεν μπορώ να το πω αυτό.

Ένα μόνο θέλω να ξέρω, πονάς ακόμα; Φεύγει ποτέ;

Νομίζω αν με έβλεπες θα γινόσουν περήφανος για μένα. Πιστεύω ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε πραγματικά να γίνει περήφανος για μένα. Πάντα αυτό νόμιζα ή ήθελα να νομίζω, βέβαια βόλευε γιατί ήσουν μακριά, τους κοντινούς μόνο τους απογοητεύω, αλλά όχι πραγματικά το πιστεύω. Θα ήσουν περήφανος ειδικά για τη σιγουριά, τη δύναμη, το θάρρος που είχα κάποιες φορές, αν με σύγκρινες με την παλιότερη εκδοχή μου μπορεί και να δάκρυζες. Θα ήσουν περήφανος που έχω κλείσει τα 24. Ναι τα 24, ούτε εγώ μπορώ να το πιστέψω. Αλήθεια. Σαν χθες μου φαίνεται. Αν έβλεπες τον αντίχειρά μου θα χαμογελούσες γιατί ξέρω ότι θυμάσαι και θα χαιρόσουν. Ούτε που φαίνεται πια.

Θυμάσαι την γεροντοκόρη; Παντρεύτηκε, ω ναι, έχω χρόνια τον δω, μας την έσπαγε τότε. Σίγουρα θα με κορόιδευες για τα μαύρα, φοράω ακόμα και λευκά, σχεδόν, “Το μαύρο είναι όλα τα χρώματα.” είχες πει με ύφος και γελούσες και φορούσες λευκό μπλουζάκι. Αλλά εντάξει, αυτά τα πρόλαβες. Τα τελευταία δεν πρόλαβες, δεν ξέρω αν θα σου άρεσαν, δεν είχαμε το ίδιο γούστο στις ταινίες. Μην πεις τίποτα για το Hurricane, ξέρω, και σε αυτό δίκιο είχες. Τώρα καταλαβαίνω αυτό που έλεγες για τα πράγματα που δεν σου άρεσαν, δεν είχαν νόημα και για αυτό και  αποσύρθηκες  για λίγο.  Τότε δεν καταλάβαινα.

Είδες τον David; Σε αγαπάμε, μας λείπεις. Αργά ε; Και μένα μετά θα με “αγαπήσουν” πολλοί. Ξέρεις όμως εγώ πως το λέω. Αν με βλέπεις σίγουρα ξέρεις. Καμιά φορά μου περνάει από το μυαλό ότι με βλέπεις που δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω και στεναχωριέσαι που κάνω έτσι, μετά από λίγο το ξεχνάω. Να μην στεναχωριέσαι.

Το Πάσχα με τρόμαξες, νόμιζα είχα εκεί τη φωτογραφία σου. Δεν θυμάμαι. Ναι, υπάρχει κάτι που δεν θυμάμαι. Φυσικά και θυμάμαι τι φορούσες, φορούσες μπλουζάκι Stone Temple Pilots και τραγουδούσες Sweet Child Ó Mine στη συναυλία των… μόνο εσύ. Ακόμα και το χαρτάκι στο μπισκοτάκι της τύχης θυμάμαι, το δικό μου το είδες; Ποιός μας κοροϊδεύει;

Καμιά φορά και τότε λέγαμε, σαν να συμβάδιζα κατά κάποιον τρόπο. Συντονιζόμουν με αυτά που έλεγες εσύ στα είκοσι και εγώ ήμουν πάνω κάτω δεκατρία, τα τριάντα στα δεκαεννιά μου και τώρα ναι και εγώ βλέπω άπειρες ταινίες για ώρες. Λες να ήρθε η ώρα; Το ξέρω ότι ακόμα και να ήρθε δεν θα μου το έλεγες ποτέ. Χέστηκαν οι άλλοι, κανένας δεν μιλάει έτσι και αλλιώς, εσύ όμως ζητούσες να σε εμπιστευτούμε γιατί “τα πράγματα βελτιώνονται” έλεγες, και ακόμη και τώρα όταν σε βλέπω να το λες σε πιστεύω. Ακόμη και τώρα. Μόνο εσένα, κανέναν, τίποτε άλλο. 

Συγγνώμη που δεν ήμουν εκεί τον πρώτο καιρό. Δεν το δεχόμουν. Αλλά αυτός είναι ο μικρότερος λόγος για τον οποίο σου οφείλω μια συγγνώμη. Φοβήθηκες πολύ; Πονούσε;

Έκθεση. Το θυμάσαι το κείμενο για σένα; Τι θα πει “από που το συνάγεις αυτό;” μα μιλούσα για σένα, τι ξέρει μια φιλόλογος. Η εξετάστρια στα προφορικά που σας ήξερε; Δεν θα τη ξεχάσω ποτέ, ακόμα γελάω, ξεκάθαρα χάρη σε σένα πήρα 80℅ αλλιώς θα σου έλεγα. Ναι και τη δεύτερη φορά, πήγα να τον βρίσω τον καημένο τον εξεταστή, τι το ήθελες το “Merry Fucking Christmas”, είχες λυσσάξει και χαμογελούσες όταν το έλεγες, το χαιρόσουν. Μου κόλλησε και εμένα και παραλίγο να μου ξεφύγει στον άνθρωπο, μη γελάς. Ποιο πάρκο είναι το αγαπημένο σου; ε; Ώρες ώρες νομίζω ότι μιλάω και κάνω κινήσεις και παύσεις που έκανες εσύ. Το θυμάμαι ότι παλιά το έκανα ασυνείδητα, ναι ασυνείδητα, νομίζω και τα κορίτσια το λέγανε τότε. Είχα την εντύπωση ότι μου είχε φύγει πια, μπαα… μια μέρα σε έβλεπα, τα ίδια. Το τεστ το είδες; Όλα τα βρήκα και είχε και παγίδες, ρε το σύστημα μου έβγαλε ότι έκλεψα. Το ξέρω ότι το ξέρεις.

Μπορώ να συνεχίσω να λέω ιστορίες για πάντα. Αυτό που δεν μπορώ είναι όταν αισθάνομαι ένα απόλυτο κενό να σε φέρνω στη μνήμη μου και να αφήσω στην άκρη όλα τα άλλα, όσες φορές και να το έχεις ζητήσει. Να ξεχάσω ποιά λάθη; Δεν υπάρχουν λάθη. Εσύ δεν έκανες λάθος. Δεν μπορώ να μη φοβάμαι. Δεν μπορώ γιατί "αυτές οι πληγές δεν θα επουλωθούν". Είναι αδύνατο. Δεν περάσαμε λίγα, ούτε εύκολα, εσύ είσαι σε θέση να γνωρίζεις καλύτερα από τον οποιονδήποτε τη δυσκολία. Άνηκα και εγώ σε αυτή την ομάδα παιδιών. Και είναι κάτι πολύ παραπάνω από άδικο το ότι εσύ έκανες τόσα για εμάς και εμείς δεν κάναμε απολύτως τίποτα, δεν είναι ότι δεν ξέραμε και ας γελούσες. Χαμογελούσες. Εσύ το ήξερες. Δεν μας ένωσαν όμως ουράνια τόξα, άλλωστε στο τέλος μίλησες ανοιχτά. Και αν εγώ θέλω να τα πω μόνο σε σένα; Να ξέρεις ότι μόνο εσένα πιστεύω όταν μιλάς για τα αστέρια, το ξέρω, το νιώθω πως σε νοιάζει, μην κλαις σε παρακαλώ. Και εμένα με νοιάζει. Με νοιάζει. Με ακούς; Άκουσε με. Νοιάζομαι. Και αν αυτό δεν το ξέρεις, στο λέω εγώ για να το μάθεις. Να μάθεις και εσύ κάτι από μένα. Ακούς; Δεν ξέρεις αν κάποιος μπορεί να ταυτιστεί; Αλήθεια; Δεν σε μαλώνω, εσένα ποτέ.

Να προσέχεις, άργησα να το πω ε;