ΓΑΛΑΚΤΟΣ

"I have, I gotta stop smiling

 It gives the wrong impression and I

 I love you all the same "
 Manic Street Preachers

Αρχή.

Θα αρπάξω τα κεφάλια τους. Θα τα χτυπήσω στον τοίχο. Κάτι που άκουσα να λέει κάποτε ότι μου αξίζει. Ότι αυτό έπρεπε η άλλη να μου κάνει. Από μια ασήμαντη αφορμή. Θα ουρλιάζω τόσο δυνατά μέχρι να ακούσουν. Να μάθουν ποιος είμαι εγώ. Δεν είμαι αυτός. Δεν ήμουν. Έβαλαν το χεράκι τους και έγινα αυτό το πράγμα.

Τώρα.

Τους ξεριζώνω τις γλώσσες, όχι για να πονέσουν. Για να μάθουν. Να μάθουν πόσο πονάει. Να μάθουν ότι δεν μπορούν να τις χρησιμοποιούν αλόγιστα εναντίον των άλλων. Να μάθουν ότι πρέπει κάποια στιγμή να σταματάνε. Θα τις φάω. Δεν θα τις φάω για να μην κολλήσω. Είναι ασθένεια που σε μετατρέπει σε αιμοσταγές σαδιστικό πλάσμα που χρήζει στείρωσης. Να μην πολλαπλασιαστεί. Να μην δημιουργήσει πλάσματα στα οποία θα μπορεί... θα νομίζει ότι έχει το δικαίωμα να απλώνει τα χέρια του.

Ψέματα.

Δεν θα κάνω τίποτα από όλα αυτά. Τουλάχιστον όχι πριν κάνω τα χειρότερα στον εαυτό μου. Κάθετα. Ψαλίδι. Καρφώνω. Τραβάω κατά μήκος του αριστερού μου χεριού. Βαθιά. Αίσθηση υπερηφάνειας.

Ως εδώ.

Παίρνω ένα βαρύ αντικείμενο. Πάνω τους ξανά και ξανά. Μυρίζει. Τα κομμάτια από τη σάρκα τους πετάγονται παντού. Σαν τα ποπ κορν την ώρα που ψήνονται. Για να μάθουν πως δεν έχουν το δικαίωμα να σχολιάζουν την κάθε σου κίνηση. Τους μιλάω. Βγάζω τα μάτια τους. Τα λιώνω με το παπούτσι μου που ποτέ δεν σου άρεσε. Γιατί είσαι μπάσταρδος. Αφηγούμαι εκείνη την ιστορία για τότε που χτυπιόμουν για να μου μάθω να μην με νοιάζει. Με έβαζα να μου υποσχεθώ. Με παρακαλούσα να μην σας ξαναδώσω σημασία. Να μην με πειράζει. Να μην με επηρεάζει. Μετά θα φάω τα κομμάτια. Όχι δεν θα τα φάω.

 Γιατί εμένα με σιχαίνομαι περισσότερο.

Και θα κάνω πως δεν με νοιάζει.

Γιατί δεν με νοιάζει. Εφιάλτες. Χτύπησες και εσύ μια μέρα. Και η άλλη έκλαιγε και της είπα ότι εγώ είμαι εδώ. Της αγκάλιασα το κεφάλι. Και έτρεξα και αγκάλιασα και το δικό σου κεφάλι. Και το φίλησα. Ενώ το χάιδευα... Έπρεπε να σου πω "θα μεγαλώσεις και θα το ξεχάσεις μαλάκα", εσύ αυτό έλεγες. Πετάχτηκα. Αυτή η περίεργη αίσθηση. Και όμως δεν με νοιάζει.

Γιατί μου το υποσχέθηκα.

Αν ήμουν κιμάς όλα θα ήταν πιο εύκολα.

Θα γινόμουν κεφτεδάκι, γιουβαρλάκι, σάλτσα για τα μακαρόνια, έστω γέμιση για πίτα. Αν ήμουν δεινόσαυρος θα είχα εξαφανιστεί. Γιατί δεν ήταν αστέρι, κομήτης ήτανε. Το ίδιο αν ήμουν μαμούθ. Αν ήμουν πορτοκάλι σε περίοδο έκτακτων καιρικών φαινομένων θα με πουλούσαν ακριβά στην λαϊκή.

Τώρα όμως που έχω ανθρώπινη μορφή, τι κάνουμε;

Ψέματα. Χρυσόψαρο θα ήθελα να είμαι...